Περού Καβαλιέρι: «Η υποκριτική είναι το πάθος μου και όλα όσα αγαπώ και γνωρίζω από τα 14 μου»

Υπάρχουν φορές που πρέπει κανείς να σιωπά προκειμένου να απολαύσει την παρουσία του συνομιλητή του. Μια τέτοια στιγμή έζησα με την Περού Καβαλιέρι. Η απλότητα, η ομορφιά και η γοητεία της κάνουν οποιαδήποτε εισαγωγή να φαίνεται φτωχή. Ας την αφήσουμε καλύτερα  να ξεδιπλώσει την παρουσία της μέσα από τα λόγια της.

Η πιο πρόσφατη δουλειά σας είναι στον κινηματογράφο, στην ταινία «A Home to Die For». Τι πραγματεύεται η ταινία; Ποιος είναι ο ρόλος σας;

Πρόκειται για ένα θρίλερ που αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που νοικιάζει ένα σπίτι στην Ελλάδα. Εκεί γνωρίζει κάποιον με τον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί ένας ρομαντικός δεσμός, αλλά αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα και μυστηριώδη γεγονότα. Ήταν ένας απαιτητικός και συναρπαστικός ρόλος. Είμαι πολύ ευγνώμων στον σκηνοθέτη Richard Switzer για την ευκαιρία, και ήταν χαρά μου να συνεργαστώ με όλους όσους συμμετείχαν στην παραγωγή.

Υπάρχει κάτι άλλο στα άμεσα σχέδιά σας;

Έχω κάποιες προτάσεις σε εξέλιξη και παράλληλα αναπτύσσω νέα καλλιτεχνικά projects με τον συνεργάτη μου, Alexander Patsos. Η διαδικασία ανάπτυξης ταινιών και τηλεοπτικών παραγωγών είναι αργή, αλλά ιδιαίτερα δημιουργική και συναρπαστική.

Έχετε ένα πλούσιο βιογραφικό με σημαντικές σπουδές στην υποκριτική και εξαιρετικές συνεργασίες. Υπάρχει κάποια που να ξεχωρίζετε;

Ήμουν πολύ τυχερή στις σπουδές μου στην υποκριτική. Η φοίτηση στο Stella Adler Conservatory στη Νέα Υόρκη ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το να βρίσκομαι στην πόλη, να περπατώ στους δρόμους και να είμαι μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου ενώ σπουδάζω σε ένα τόσο φημισμένο σχολείο είναι μια εμπειρία που θα θυμάμαι πάντα. Ο χρόνος μου στο Beverly Hills Playhouse επίσης ξεχωρίζει. Εργάστηκα με εξαιρετικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες εκεί και δημιούργησα μια υποστηρικτική δημιουργική κοινότητα, η οποία ήταν εξαιρετικά σημαντική για μένα.

Αν και έχετε μεγαλώσει και σπουδάσει στις ΗΠΑ, ωστόσο μιλάτε εξαιρετικά καλά ελληνικά και μάλιστα σχεδόν χωρίς καθόλου προφορά. Σας δυσκολεύει η ερμηνεία σε μια άλλη γλώσσα που δεν είναι η μητρική σας;

Χαχα! Ευχαριστώ που το λέτε. Μεγάλωσα δίγλωσση, οπότε και οι δύο γλώσσες είναι μητρικές μου. Αν και ήταν λίγο διαφορετικό να παίζω στα ελληνικά, καθώς οι περισσότερες από τις μεγαλύτερες δουλειές μου ήταν πάντα στα αγγλικά.

Έχετε ερμηνεύσει ρόλους τόσο στην ελληνική τηλεόραση όσο και στο θέατρο. Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους Έλληνες συναδέλφους σας και με τους ανθρώπους του συνεργείου; Είναι πολύ διαφορετικοί από τους ξένους;

Τα πρότζεκτ δεν ήταν διαφορετικά, εκτός από την παραγωγική αξία και το ότι είχαμε περισσότερο χρόνο και χώρο για να δουλέψουμε. Νιώθω σαν στο σπίτι μου τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, είτε στα πλατό είτε στη σκηνή. Θα πίστευε κανείς ότι μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά πιστεύω ότι η κουλτούρα της βιομηχανίας είναι παρόμοια σε όλο τον κόσμο. Ίδιες καλλιτεχνικές απόψεις και πάθος.

Πολλές γυναίκες ηθοποιοί (ανάμεσά τους και πολλές σταρ) διαμαρτύρονται γιατί μεγαλώνοντας δίνονται λιγότερο σημαντικοί ρόλοι σε γυναίκες. Είναι λίγο σαν να γίνονται οι γυναικείοι ρόλοι βοηθητικοί. Πιστεύετε ότι έχουν δίκιο; Δίνονται στις γυναίκες ηθοποιούς ίσες ευκαιρίες με τους άντρες συναδέλφους τους;

Ειλικρινά, πιστεύω ότι αυτό μπορεί να ίσχυε πριν από μια δεκαετία, αλλά γυναίκες όπως η Julianne Moore, η Cate Blanchett και η Jane Fonda, για να αναφέρω μερικές, έχουν αλλάξει την οπτική του κόσμου για αυτό το θέμα. Οπότε, αν με ρωτάτε, θα διαφωνούσα. Γράφονται όλο και περισσότερες ιστορίες με πραγματικά ενδιαφέρουσες γυναίκες πρωταγωνίστριες, ακόμα και στα 80 τους πλέον.

Πώς αποφασίσατε να έρθετε στην Ελλάδα να εργαστείτε σαν ηθοποιός και μάλιστα αφού ήδη είχατε κάνει κάποιες πολύ σημαντικές συνεργασίες στο εξωτερικό;

Η οικογένειά μου κατάγεται από εδώ και μεγάλωσα εν μέρει στην Ελλάδα, ενώ κάποιες συγκυρίες με έφεραν ξανά πίσω.

Τηλεόραση, κινηματογράφος ή θέατρο; Υπάρχει κάτι από τα τρία που να σας συγκινεί περισσότερο;

Πιστεύω ότι τα αγαπώ όλα. Στο θέατρο, αγαπώ τη σύνδεση που αποκτά κανείς με το σύνολο και την αμεσότητα του ζωντανού κοινού, που αλλάζει την ενέργεια της παράστασης κάθε βράδυ. Δεν είναι ποτέ το ίδιο. Στον κινηματογράφο, υπάρχει η όμορφη συνεργασία και η αίσθηση χορού με τους συμπαίκτες, τον σκηνοθέτη, τον κινηματογραφιστή και το συνεργείο. Και μετά εξαρτάται από το όραμα του σκηνοθέτη για το πώς θα είναι το τελικό προϊόν. Είναι ένα όμορφο έργο τέχνης που δημιουργήσατε όλοι μαζί. Στην τηλεόραση δεν είχα ακόμα την ευκαιρία να έχω έναν σημαντικό ρόλο, αλλά φαντάζομαι ότι δημιουργείς διαρκείς στενές φιλίες, δουλεύοντας τόσο κοντά με όλους για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η δουλειά του ηθοποιού είναι ιδιαίτερα απαιτητική. Τι είναι αυτό που σας κρατάει στις δύσκολες στιγμές;

Καταλαβαίνω τι εννοείτε, αλλά είναι το πάθος μου και όλα όσα αγαπώ και γνωρίζω από τα 14 μου, οπότε είναι θέμα του να μην μπορώ να συνεχίσω χωρίς αυτό, αντί για το αντίθετο. Αυτό που με κρατούσε καλλιτεχνικά στις ΗΠΑ ήταν τα μαθήματα επικεντρωμένα στις σκηνές, και εδώ ειναι η δουλειά πάνω στους χαρακτήρες μέσω ακροάσεων και το να ασχολούμαι και λίγο με τη συγγραφή.

Who is who

Η Περού γεννήθηκε στο Σιάτλ και μεγάλωσε ανάμεσα στην Αθήνα και την Καλιφόρνια. Ήταν στην εφηβεία, όταν συμμετείχε σε μια επαγγελματική ομάδα χορού, πήγε σ’ ένα casting και μαγεύτηκε! Σπούδασε υποκριτική στη σχολή “Stella Adler Conservatory” της Νέας Υόρκης, στο “Beverly Hills Playhouse” στο Λος Άντζελες, ενώ έκανε μαθήματα στην Αθήνα με τον Ανδρέα Μανωλικάκη. Έμεινε για χρόνια στο εξωτερικό. Πλέον, μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αμερική και σ’ όποιο σημείο της Γης πρέπει να βρεθεί για το επόμενο γύρισμα. Στη χώρα μας, την είδαμε στην καθημερινή σειρά του Open, «Σ’ αγαπώ μεν αλλά», αλλά και στο θέατρο, στην αγγλόφωνη θεατρική παράσταση “Sex Honesty” της Ρομίνας Κατσικιάν, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη και Michael Edwards (2025, Theatro of the No). Η Περού Καβαλιέρι έχει παίξει σε πολλές διεθνείς παραγωγές, ανάμεσα στις οποίες το “Melina’s Dream”, το βραβευμένο “The Eye” αλλά και στο “A Greek Recipe for Romance” (Hallmark Channel). Από τις κορυφαίες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας της, η συμμετοχή της στην ταινία “Invincibles” του Daniel Pánek (Ντάνιελ Πάνεκ) αλλά και το θρίλερ, “A Home to Die For”. Είναι μέλος του WIFT, του μεγαλύτερου δικτύου γυναικών που μάχεται για την ισόρροπη εκπροσώπηση των δύο φύλων στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Οι ίσες ευκαιρίες, η εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων είναι μέσα στις προτεραιότητές της. Αγαπά πολύ, επίσης, την πατρίδα της. Αυτή η αγάπη είναι που την ώθησε στη δημιουργία μιας ιδιαίτερης κινηματογραφικής εταιρείας, σε συνεργασία με τον Ελληνοαμερικανό παραγωγό, Alexander Patsos. Σκοπός της, η δημιουργία αγγλόφωνου περιεχομένου που θα γυρίζεται στη χώρα μας, με σύγχρονα ελληνικά θέματα κι ιστορίες.

The interview in English

Peru Kavalieri: “Acting is my passion and everything I’ve loved and known since I was 14”

There are times when one must remain silent in order to enjoy the presence of one’s interlocutor. I experienced such a moment with Peru Cavalieri. Her simplicity, beauty and charm make any introduction seem poor. Let’s better let her unfold her presence through her words.

Your most recent work is in the film “A Home to Die For”. What is the film about? What is your role?

It’s a thriller that tells the story of a woman who rents a house in Greece. There, she meets someone with whom a romantic connection may develop, but strange and mysterious events begin to unfold. It was a demanding and exciting role. I’m so grateful to director Richard Switzer for the opportunity, and it was a pleasure to work with everyone involved in the production.

Do you have anything else coming up soon?

I have a few projects in development, and I’m also creating new artistic projects with my collaborator, Alexander Patsos. The process of developing film and television productions is slow, but incredibly creative and exciting.

You have an extensive background with notable acting studies and impressive collaborations. Is there one that stands out for you?

I have been very fortunate. Studying at the Stella Adler Conservatory in New York was a dream come true. Being in the city, walking the streets, and being part of the artistic world while studying at such a prestigious school is an experience I will always cherish. My time at the Beverly Hills Playhouse also stands out. I worked with incredible actors and directors there and formed a supportive creative community, which was and is extremely important to me.

Even though you were raised and educated in the U.S., you speak excellent Greek—almost without an accent. Is acting in a language that’s not your native one difficult for you?

Haha! Thank you for saying that. I grew up bilingual, so both languages are native to me. It was a bit different performing in Greek, since most of my major work has always been in English.

You’ve played roles in both Greek television and theatre. How was your collaboration with Greek colleagues and crew? Are they very different from international ones?

They haven’t been that different, apart from the production value and the fact that we had more time and space to work. I feel at home both in Greece and abroad, whether on set or on stage. One might think things would be different, but I believe the culture of the industry is quite similar worldwide. Same artistic sensibilities and passion.

Many actresses (including many stars) complain that as they get older, women are given fewer meaningful roles, and their characters become more secondary. Do you think that’s true? Do actresses get equal opportunities compared to their male colleagues?

Honestly, I think that might have been true a decade ago, but women like Julianne Moore, Cate Blanchett, and Jane Fonda—to name a few—have changed how the world views this issue. So, if you ask me, I’d have to disagree. More and more stories are being written with truly interesting female leads, even into their 80s now.

How did you decide to come to Greece to work as an actress, especially after already having some important collaborations abroad?

My family is originally from here, and I grew up partly in Greece. Some circumstances brought me back again.

TV, film, or theatre? Is there one that moves you the most?

I think I love them all. In theatre, I love the connection you build with the ensemble and the immediacy of a live audience, which changes the energy of the performance every night. It’s never the same. In film, there’s a beautiful collaboration and a sense of dance with your fellow actors, the director, the cinematographer, and the crew. And then it all depends on the director’s vision of what the final product will be. It’s a beautiful piece of art you’ve all created together. In television, I haven’t yet had the opportunity to play a major role, but I imagine you form lasting close friendships, working so closely with everyone over a long period.

Acting is a particularly demanding job. What keeps you going during the tough times?

I understand what you mean, but it’s my passion and everything I’ve loved and known since I was 14, so it’s more about not being able to continue without it than the other way around. What kept me going artistically in the U.S. was the scene-study classes, and here it’s working on characters through auditions and doing a bit of writing as well.