Type to search

Slider Συνεντεύξεις

Άντυ Παπαδημητρίου: «Ήθελα να πω ιστορίες, αυτό που με εξίταρε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου»

Share

Ο Άντυ Παπαδημητρίου είναι ένας ιδιαίτερος, πολυτάλαντος άνθρωπος και συγγραφέας με πρωτότυπο λόγο. Με την ευκαιρία του δεύτερου βιβλίου του «Προσωπικότητα», μας μιλά για την πορεία του, την ακαδημαϊκή του κατάρτιση και την ανάγκη του να εκφραστεί μέσω της συγγραφής και της Τέχνης.

– Κύριε Παπαδημητρίου είστε σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας. Ποια από τις παραπάνω ιδιότητες σας σας εκφράζει περισσότερο;

Δεν μπορώ να εκφράσω ξεκάθαρα ποια ιδιότητα υπερισχύει μέσα μου, καθώς και οι τρεις είναι μέρος του εαυτού μου, της προσωπικότητάς μου, του τρόπου σκέψης μου, της αισθητικής και της οπτικής μου. Κάθε μία φωτίζει μία διαφορετική πτυχή μέσα μου. Αγαπάω εξίσου τον κινηματογράφο, το θέατρο και τη λογοτεχνία. Βέβαια, η λογοτεχνία έχει μία διαχρονική δυναμική που με εντυπωσιάζει. Με συναρπάζει η λογική ότι έχω την ικανότητα να διαβάσω τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Κικέρωνα, τον Καντ μετά από τόσους αιώνες, μετά από χιλιετίες, και μάλιστα να βρίσκονται ακόμα στο προσκήνιο, να απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Στη λογοτεχνία, δεν ξεπερνιέται η φόρμα της, η τεχνολογία της, η σύμβασή της, οπότε ξέρεις ότι υπάρχει η πιθανότητα και τα δικά σου γράμματα να μη χαθούν στο προσωρινό παρόν αλλά να διαβαστούν από τις μελλοντικές γενιές.

– Αν δεν κάνω λάθος έχετε πτυχίο και μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από Πανεπιστήμιο της Βρετανίας. Πώς και αποφασίσατε τελικά να σπουδάσετε σκηνοθεσία; Πώς το δέχτηκε το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον σας;

Σωστά. Ως νέος στην ελληνική κουλτούρα και μεγαλωμένος στην επαρχία, καταπίεσα τις πραγματικές μου ανάγκες και σπούδασα διοίκηση για να ακολουθήσω στην αρχή έναν πιο βατό και συνηθισμένο δρόμο. Στην πορεία όμως δεν άντεξα την καθημερινή φθορά που ένιωθα είτε απ’ τη βαρεμάρα είτε απ’ τη ματαιότητα. Οπότε πήρα την απόφαση στην ηλικία των 25 να αλλάξω μονοπάτι και σπούδασα σκηνοθεσία. Ήθελα να πω ιστορίες, αυτό που με εξίταρε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να πω ότι συμβουλεύτηκα ή ρώτησα κάποιον όμως, για καλή μου τύχη, η οικογένειά μου δεν αντέδρασε αρνητικά. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι στην απόφασή μου αν αντιδρούσε διαφορετικά, όμως ήταν όμορφο που υπήρξε κατανόηση και υποστήριξη. Η μετάβαση ήταν ομαλή χωρίς συγκρούσεις και προστριβές.

– «Προσωπικότητα» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου από τις Εκδόσεις BELL. Τι πραγματεύεται;

Αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Το βιβλίο εισβάλλει στις προσωπικότητες των τριών πρωταγωνιστών και οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες των βιωμάτων τους, των αναγκών τους, διαισθάνονται τις φοβίες τους και νιώθουν τα τραύματά τους. Είναι ένα αγχωτικό ταξίδι γεμάτο μυστήριο με τους δύο πρωταγωνιστές να κυνηγούν την αλήθεια γύρω από τον θάνατο της φίλης τους, της πιο περίπλοκής και πολυσύνθετης προσωπικότητας του μυθιστορήματος, εκεί που τα όρια για το αν έπρεπε να μάθουν την αλήθεια ή όχι είναι θολά και μάλιστα με κίνδυνο να χάσουν την ίδια τους τη ζωή. Η «Προσωπικότητα» είναι μία σκοτεινή ιστορία εκδίκησης με μεγάλη πλοκή και πολλές αναπάντεχες ανατροπές.

– Λέτε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας «ορισμένες φορές είναι καλύτερο κάποιες αλήθειες να μένουν θαμμένες βαθιά για πάντα». Το πιστεύετε αυτό; 

Δεν μπορώ να απαντήσω απόλυτα σε κάτι τέτοιο και γενικώς δε μου αρέσει να απαντώ απόλυτα. Όλα έχουν να κάνουν με το συγκείμενο, το context όπως έχει γίνει ευρέως γνωστό. Πρέπει να εξετάσω τα δεδομένα κατά περίπτωση. Οπότε κάποιες φορές οι αλήθειες πρέπει να αναδύονται και κάποιες να μένουν βαθιά θαμμένες, ανάλογα πάντα με το κακό που δυνητικά θα προκαλέσουν. Ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι χαρακτήρες αντέχουν την αλήθεια, κάποιοι ίσως να μην ήθελαν ποτέ να μάθουν τι πραγματικά συνέβη.

– Καθώς γράφετε, υπάρχουν κάποιοι ήρωες στην ιστορία που τους συμπαθείτε περισσότερο;

Δε νομίζω ότι συμπαθώ κάποιους περισσότερο. Τουλάχιστον, δεν το αντιλαμβάνομαι σε συνειδητό επίπεδο. Άλλωστε πρέπει να δω μέσα απ’ τα μάτια της ψυχής όλων των χαρακτήρων, είτε αυτοί θέλουν το καλό είτε το κακό. Όλους πρέπει να τους συμπαθήσω για να φανούν στο τέλος πειστικοί στο κοινό. Όμως, μπορώ να πω ότι συμπάσχω με κάποιους λίγο περισσότερο. Όπως σε αυτό το βιβλίο με έπιασα να συμπάσχω σε σημεία με τον αστυνόμο Γεράσιμο περισσότερο απ’ ό,τι με τους τρεις πρωταγωνιστές, την Άρτεμη, τον Πέτρο και την Αθηνά.

– Γνωρίζετε εκ των προτέρων το τέλος του βιβλίου ή είναι κάτι που το αποφασίζετε στην πορεία;

Ναι, είναι απόλυτη η δομή μου, και άλλωστε είναι ο λόγος που μου τρώει τον περισσότερο χρόνο στο σύνολο της συγγραφής ενός μυθιστορήματος. Σχεδιάζω με λεπτομέρεια όλο τον «χάρτη» της ιστορίας, των «σκηνών», του στιλ, το βάθος των χαρακτήρων και πώς θα χωριστούν οι δράσεις. Είναι η δομή εκείνη που μου ελευθερώνει τα χέρια αργότερα στη συγγραφή των περιγραφών, των διαλόγων, της τελικής ταυτότητας του κειμένου. Δηλώνω λάτρης της δομής σε όλη την τέχνη, είτε πρόκειται για έναν πίνακα ζωγραφικής είτε για μία ταινία ή ένα λογοτεχνικό έργο. Τίποτα τυχαίο σε κανένα σημείο. Όλα προσχεδιασμένα.

– Έχετε επίσης γράψει σενάρια για ταινίες. Από που αντλείται έμπνευση για τη συγγραφή είτε βιβλίου είτε σεναρίου;

Οι επιστήμες σε όλο το φάσμα τους, από κοινωνικές μέχρι θετικές, η τεχνολογία, που στην ουσία ανήκει στις επιστήμες απλώς με διαφορετικό και πιο εφαρμοσμένο τρόπο, η φιλοσοφία και οι μεγάλες ιδέες, είναι τα κέντρα της έμπνευσή μου, σχεδόν αποκλειστικά. Διαβάζω για παράδειγμα μια ψυχαναλυτική θεωρία ή ένα θεωρητικής φυσικής άρθρο που με εντυπωσιάζει και στη συνέχεια μπαίνω σε σκέψεις για το πώς θα μπορούσα να το κάνω ενδιαφέρον για να το δούμε ή να το διαβάσουμε μέσα από διαλόγους, δράσεις και φανταστικούς χαρακτήρες.

– Κάνετε έρευνα πριν γράψετε ένα βιβλίο;

Βέβαια. Όσο μεγαλύτερη έρευνα αντέχω είτε εγκεφαλικά είτε χρονικά. Προσπαθώ να μάθω το επάγγελμα των χαρακτήρων μου, τη θεωρία που βασίστηκε το έργο μου. Στην «Προσωπικότητα» τίθεται και το θέμα μίας ψυχικής διαταραχής, οπότε μελέτησα όσο μπορούσα για τη διαταραχή αυτή αλλά και για το οργανωμένο έγκλημα και τις αστυνομικές διαδικασίες που «τρέχουν» την πλοκή. Πάντως, δε βαριέμαι ποτέ. Πηδάω απ’ τα παπούτσια κάποιας ή κάποιου σε κάποιους άλλους, ανεξαιρέτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, εργασίας, κοινωνικής ή οικονομικής τάξης. Συνεχώς «αλλάζω» επάγγελμα και ιδιότητα και βρίσκομαι να παρακολουθώ ακραίες εξελίξεις στους πιο σκοτεινούς ή όμορφους τόπους.

– Τι να περιμένουμε στο μέλλον από εσάς; Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας λογοτεχνικά και σκηνοθετικά.

Αυτή τη στιγμή είμαι στη συγγραφή του επόμενου μυθιστορήματός μου. Τα υπόλοιπα περί σκηνοθεσίας και σεναρίου είναι ακόμα σε συζητήσεις, όμως αφορούν και τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

– Μένετε στην Κύπρο εδώ και αρκετά χρόνια. Πόσο διαφορετική είναι η ζωή εκεί;

Όχι δραματικά πιο διαφορετική. Η καθημερινότητα είναι πιο εύκολη λόγω των μικρότερων αποστάσεων και του μικρότερου πληθυσμού συγκριτικά με την Αθήνα που ζούσα πριν φύγω για Λευκωσία, και θα έλεγα ότι είναι μία αρκετά οργανωμένη κοινωνία, με καλή οικονομία και φιλικούς ανθρώπους. Κατά τ’ άλλα, το κομμάτι του τρόπου διασκέδασης και ψυχαγωγίας, δε θα έλεγα ότι βλέπω πολλές διαφορές. Δε θα μπορούσα να εκφέρω γνώμη αν είναι καλύτερα ή όχι, καθώς αυτά κρίνονται με βάση τις ανάγκες του καθενός και της καθεμίας, σε ποια ηλικία βρίσκονται, αν έχουν ή όχι παιδιά, ποια τα ενδιαφέροντα ή το πιο ταιριαστό κλίμα. Στο τελευταίο δεν έχω παράπονο, έχω βρεθεί στη ζωή μου να μένω σε τόπους από έντονη υγρασία με ασταμάτητες βροχές, μέχρι πολύ κρύο με χιονοπτώσεις και ζέστη συνοδευόμενη από ακραίες ξηρασίες. Εμπειρίες, για να τις τοποθετώ ύστερα στις ιστορίες μου. Σας ευχαριστώ θερμά γι’ αυτή την πολύ ωραία και γεμάτη συνέντευξη. 

Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και τη διάθεσή σας.

Who is who

Ο Άντυ Παπαδημητρίου δημιουργεί ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια. Έχει εκδώσει το διήγημα Μαύρο Χορτάρι και δύο βιβλία, το βραβευμένο μυθιστόρημα Η Διατριβή από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη και το μυθιστόρημα Προσωπικότητα από τις Εκδόσεις BELL. Τα σενάριά του έχουν βραβευθεί από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος και οι βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ. Έχει συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα όπως ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Θανάσης Κουρλαμπάς, ο Γιάννης Κότσιρας κ.ά. Στο θέατρο, ξεχώρισε η σκηνοθεσία του στην τραγωδία Οιδίποδας Τύραννος του Σοφοκλή, παρουσιάζοντάς την στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος της Κύπρου με εξαιρετική επιτυχία, αφού έγινε μία από τις πιο επιτυχημένες εισπρακτικά παραγωγές στην ιστορία του φεστιβάλ.

Ο Άντυ Π. γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984, μεγάλωσε στο Μεσολόγγι, μία μικρή αλλά ιστορική πόλη, και «ενηλικιώθηκε» στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια διαμένει στη Λευκωσία της Κύπρου. Κατέχει πτυχίο και μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (BSc & MBA) από το University of Wales του Ηνωμένου Βασιλείου. Στην ηλικία των 25, σπούδασε σκηνοθεσία στην ιστορική Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου. Είναι μέλος της Ένωσης Σκηνοθετών-Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου, της Ένωσης Σκηνοθετών Κύπρου, του Κυπριακού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, της Διεθνούς Οργάνωσης Συγγραφέων PEN Κύπρου, της Φιλοσοφικής Εταιρείας Κύπρου και της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου.

Tags

Μπορεί να σας αρέσουν

Αφήστε ένα Σχόλιο

Your email address will not be published. Required fields are marked *