Παγκόσμια Μέρα Γυναίκας: Αφιέρωμα βιβλίο-Όταν είναι γυναικεία υπόθεση
Share

Η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας ας γίνει αφορμή να γνωρίσουμε μερικές γυναίκες συγγραφείς που με τις ιστορίες (και τα ποιήματά τους) βοήθησαν να γίνει ο κόσμος μας πιο όμορφος και να προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες στις πιο πολλές από εμάς, αλλά όχι δυστυχώς σε όλες.
«Αυτοβιογραφία» της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου
Εκδόσεις Μεταίχμιο
Η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου θεωρείται η πρώτη Ελληνίδα πεζογράφος. Παρά τον μεγάλο όγκο του συγγραφικού της έργου, το μόνο που σώθηκε ακέραιο είναι η Αυτοβιογραφία της, που φέρνει στο φως ένα αίτημα ελευθερίας, αυτονόμησης, αυτεξουσιότητας. Αποτελεί την προσωπική μαρτυρία και διαμαρτυρία μιας έγκλειστης νέας γυναίκας, που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον για να μιλήσει. Όπως λέει και η ίδια: «Εγώ λοιπόν ακολουθούσα με τον ίδιον πόθον να σπουδάζω, και δεν είχα εις τον νουν μου άλλον συλλογισμόν παρά μόνον τα γράμματα».
«Ματωμένα Χώματα», Διδώ Σωτηρίου Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Η ιστορία του Μανώλη Αξιώτη, Μικρασιάτη αγρότη από τον Κιρκιντζέ. Άνθρωπος του μόχθου, δεμένος με τον τόπο του, το πατρικό του σπίτι, τους χωριανούς του. Ο άντρας που πάλεψε με κορμί και με ψυχή. Στο Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας, το 1915. Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ το 1922. Το μνημειώδες έργο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας που χαρακτηρίστικε «Βίβλος της σύγχρονης εξόδου του Μικρασιάτικου Ελληνισμού».
«Ποιήματα», Κική Δημουλά, Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ
Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών: “Έρεβος” (1956), “Ερήμην” (1958), “Επί τα ίχνη” (1963), “Το λίγο του κόσμου” (1971), “Το τελευταίο σώμα μου” (1981), “Χαίρε ποτέ” (1988) και “Η εφηβεία της λήθης” (1994). Εξελέγη στην Ακαδημία Αθηνών -η τρίτη γυναίκα στην ιστορία της Ακαδημίας. «Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μιας πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής».
«Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο» της Άλκης Ζέη, Εκδόσεις Μεταίχμιο 
Με το αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο η Άλκη Ζέη καταθέτει τις μνήμες της με φόντο τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα του 20ου αιώνα. «Ευτυχώς που υπάρχει η αδελφή μου και η μνήμη της είναι αλάνθαστη και η ζωή της μπλέκεται με τη δική μου. Μόλις διάβασε αυτά που έγραψα μου είπε:
«Έτσι ζήσαμε, έτσι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε».
«Τώρα» της λέω, «που ξαναθυμήθηκες την ιστορία μας θα ‘θελες να είχαμε ζήσει μια άλλη ζωή;»
«Με τίποτα» μου αποκρίθηκε αυθόρμητα.
«Με τίποτα» συμπλήρωσα κι εγώ.»
«Τι έμαθα περπατώντας στον κόσμο» της Λένας Διβάνη, Εκδόσεις Καστανιώτη
«Όταν τελειώσεις σχολείο και πανεπιστήμιο, φίλε αναγνώστη, ένας τρόπος υπάρχει να συνεχίσεις την εκπαίδευσή σου: να ξεβολευτείς. Να αφήσεις τον καναπέ και να αρπάξεις σακίδιο, μποτάκια και διαβατήριο. Να αγαπήσεις τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τις άγνωστες λέξεις, τον ύπνο σε σκηνή, τις παράξενες φάτσες, τις αναπάντεχες συναντήσεις. […] Μην τρομάζεις, δεν χρειάζεται να είσαι αθληταράς. Όποιος θέλει να ανεβεί ανεβαίνει. Εγώ το πρωτόκανα πριν από δεκαέξι χρόνια – θα δεις πώς και γιατί. Αποφάσισα λοιπόν να κλείσω σ’ ένα βιβλίο τις πιο αστείες, μαύρες, απροσδόκητες ιστορίες που με συνάντησαν όσο περπατούσα στα βουνά και στις πόλεις του κόσμου. Είπα να σου διηγηθώ τι έπαθα και τι έμαθα, μήπως την επόμενη φορά έρθεις κι εσύ».
«Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης» της Σώτης Τριανταφύλλου, Εκδόσεις Πατάκης
Πρόκειται για μια ιστορία φιλίας, απώλειας και ενηλικίωσης που εκτυλίσσεται στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Μέσα από τη ζωή της αφηγήτριας, μιας Ελληνίδας που σπουδάζει στο ΝΥU, ξετυλίγεται η εικόνα μιας ασυλλόγιστης πόλης που δονείται ακτινοβολώντας αγαλλίαση και ποίηση. Στα εφτά χρόνια που περνούν στις σελίδες αυτού του βιβλίου, τα μητροπολιτικά πλάσματα που χορεύουν σε γιγάντια πάρτυ, καταπίνουν παράνομες κάψουλες και ονειρεύονται ταξίδια μ’ ένα διθέσιο Θάντερμπερντ, θα γνωρίσουν την αγάπη, τον κίνδυνο και τον θάνατο.
«Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» της Delia Owens, Εκδόσεις ΔΩΜΑ
Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. «Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.»
«Ιστορίες της καληνύχτας για επαναστάτριες» της Francesca Cavallo
Το βιβλίο «Ιστορίες της Καληνύχτας για Επαναστάτριες» δίνει νέο περιεχόμενο στα παραμύθια εμπνέοντας τα κορίτσια με τις ιστορίες 100 ηρωικών γυναικών, από τη βασίλισσα Ελισάβετ μέχρι τη Σερένα Ουίλιαμς. Εικονογραφημένο από 60 γυναίκες εικονογράφους από κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι το βιβλίο που έχει λάβει τις περισσότερες χορηγίες στην ιστορία της συμμετοχικής χρηματοδότησης.
«Το δεύτερο φύλο» της Σιμόν ντε Μποβουάρ, Εκδόσεις Μεταίχμιο
«Και στα δύο φύλα παίζεται το ίδιο δράμα της σάρκας και του πνεύματος, της τελικότητας και της υπερβατικότητας· τους ροκανίζει και τους δυο ο χρόνος, τους παραμονεύει ο θάνατος, έχουν και οι δυο την ίδια ανάγκη ο ένας του άλλου· και μπορούν να αντλήσουν από την ελευθερία τους την ίδια δόξα· αν ήξεραν πώς να την απολαύσουν, δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να διεκδικούν απατηλά προνόμια· και τότε θα μπορούσε να γεννηθεί μεταξύ τους η αδελφοσύνη».
Χειραφέτηση της γυναίκας δεν σημαίνει απαγόρευση των σχέσεών της με τον άντρα, αλλά άρνηση του εγκλωβισμού της στις σχέσεις αυτές.