Οδοιπορικό στη Βενετία: Ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο και δύο σκυλιά

letitsia 12 Απριλίου 2024

Ένα αυτοκίνητο, δύο άνθρωποι και δύο σκύλοι μοιράζονται ένα ταξίδι. Από την Πάτρα στην Ιταλία, στην Κροατία, στο Μαυροβούνιο, στην Αλβανία και πίσω στην Ελλάδα, που είναι άλλωστε και η ωραιότερη χώρα του κόσμου μου.

Μου αρέσουν τα ταξίδια, πάντα μου άρεσαν. Ίσως επειδή άρεσαν πολύ στον μπαμπά μου και όταν ήμουν μικρή μας πήγαινε εκδρομές στην Ευρώπη με το αυτοκίνητο. Και αν σήμερα μας φαίνεται περιπέτεια, χρονοβόρο και κουραστικό να ταξιδεύουμε στα άλλα κράτη με το αμάξι μας αντί να πάρουμε ένα αεροπλάνο, φαντάσου τη δεκαετία του ’70 και του ’80 που δεν υπήρχαν gps (παρά μόνο χάρτες της ΕΛΠΑ), ούτε τα σημερινά άνετα αυτοκίνητα, οι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, ούτε καν η ζεύξη Ελλάδας-Ιταλίας μέσω πλοίου. Έπρεπε δηλαδή να διασχίσεις ολόκληρη την τότε Γιουγκοσλαβία για να περάσεις στην Ιταλία με κίνδυνο να κάνεις λάθος, να χάσεις τον δρόμο και να βρεθείς στις Δαλματικές ακτές (πίστεψέ με είναι από τα πιο ωραία λάθη που μας είχαν τύχει ποτέ). Φέτος λοιπόν μετά από πολλά χρόνια που είχαμε να το κάνουμε, αποφασίσαμε με τον Ελβετό σύζυγο ότι ήταν ώρα να το ξανακάνουμε. Να αφεθούμε στη διαδρομή, να εμπιστευτούμε τις δυνάμεις μας και να ξανοιχτούμε στο δρόμο αναζητώντας νέα πράγματα, νέες πληροφορίες και νέες εμπνεύσεις που μπορείς να αποκτήσεις όταν έρχεσαι σε επαφή με άλλους πολιτισμούς και άλλες κουλτούρες. Άλλωστε όπως λέει και ο ποιητής «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις».

Σταθμός πρώτος: Ανκόνα

Αποφασίσαμε να φύγουμε σχεδόν τελευταία στιγμή (όπως και κάθε φορά άλλωστε), μόλις 2 μέρες πριν. Προσθέτει και αυτό κάτι στο τελετουργικό του ταξιδιού μας, όσο περισσότερο τα σχεδιάζεις και τα προγραμματίζεις τα πράγματα τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες στο τέλος να απογοητευτείς. Γιατί τα έχεις σκεφτεί, φανταστεί, σχεδιάσει, ονειρευτεί τόσο πολύ που αποκτούν στο μυαλό σου διαστάσεις επικές.

Αυτήν τη φορά όμως δεν ταξιδέψαμε μόνοι μας, πήραμε μαζί την Εκλέρ και την Άλμπι (αν και σκυλιά προτιμούν να τα αποκαλούμε τετράποδους ανθρώπους). Γνωρίζαμε βέβαια ήδη ότι οι Ιταλοί είναι από τους πιο φιλόζωους λαούς που υπάρχουν. Στην γείτονα χώρα τα σκυλιά μπορούν να μπουν παντού (πραγματικά παντού) εκτός από τα μουσεία και τις εκκλησίες, κάτι που δεν ισχύει όμως για την Ελλάδα. Έτσι χρειάστηκε να ζήσουμε την φρίκη του πλοίου όπου τα σκυλιά απαγορεύονται παντού εκτός από το κατάστρωμα. Έχεις λοιπόν τρεις επιλογές: μένεις στο κατάστρωμα για 21 ώρες μαζί τον σκύλο σου, παίρνεις καμπίνα όπου επιτρέπεται να πάρεις μαζί και τον σκύλο σου, πληρώνεις κάτι παραπάνω και βάζουν τον σκύλο σε ειδικά κλουβιά στο κατάστρωμα (πραγματικά σπαραξικάρδιο). Επιλέξαμε το δεύτερο.

Οι ώρες του πλοίου είναι λίγο ατελείωτες γιατί ανάμεσα στα άλλα δεν έχεις Ίντερνετ… Θέλεις να κοιμηθείς αλλά δεν μπορείς, βαριέσαι, μασουλάς συνέχεια χαζομάρες, διαβάζεις αλλά δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, βλέπεις ταινίες αν είσαι αρκετά προνοητικός και έχεις φροντίσει να κατεβάσεις (αλλά πόσες ταινίες να δεις πια;), περιφέρεσαι στα μαγαζιά, τα μπαρ, τα εστιατόρια και το καζίνο του πλοίου αναζητώντας λίγη διασκέδαση. Και πάνω που έχεις απελπιστεί και νομίζεις ότι αυτό είναι, θα μείνεις για πάντα φυλακισμένος σε ένα καράβι, βλέπεις στεριά και πλέεις παράλληλα με την ακτογραμμή, και (επιτέλους!) διακρίνεις την Ανκόνα στο βάθος να έχει ανοίξει την αγκαλιά της και να περιμένει να σε υποδεχτεί. Το πραγματικό ταξίδι ξεκινά!

Βγαίνουμε από το πλοίο αποφασισμένοι να κατακτήσουμε τον κόσμο ή έστω την Ιταλία αλλά τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα περιμένεις… Αν και συνήθως δεν κάνουν ούτε έλεγχο διαβατηρίων, οι τελωνειακοί αποφάσισαν ότι η δική μας περίπτωση είχε ενδιαφέρον: «Τι θέλετε; Που πάτε; Πόσο θα μείνετε; Γιατί ταξιδεύετε; Που είναι το διαβατήριο των σκύλων; Πόσα λεφτά έχετε;» Και εδώ να πω ότι σύμφωνα με τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχεις δικαίωμα να μεταφέρεις μέχρι 10 χιλιάδες ευρώ στις αποσκευές σου σε χρήματα ή κοσμήματα ή ράβδους χρυσού αλλιώς πρέπει να τα δηλώσεις. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που τους έπεισε ότι είμαστε μεγιστάνες του πλούτου (Το παλιό μας αυτοκίνητο; Τα σκυλιά μας; Η εξάδα νερού στο πίσω κάθισμα; Θα σε γελάσω) και μας έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο πριν τελικά μας επιτρέψουν να φύγουμε. Και πήγαμε, που αλλού; Εκεί που είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο ότι θα πηγαίνουμε κάθε χρόνο όσο ζούμε (και μετά ήρθε ο κορονοϊός και κάτσαμε στο σπίτι μας): Στη Βενετία.

Σταθμός δεύτερος: Βενετία

Χρειάστηκαν τέσσερις ώρες, 300 χιλιόμετρα, πολλοί καπουτσίνο και 24 ευρώ σε διόδια για να φτάσουμε από την Ανκόνα στο ξενοδοχείο μας στο Μέστρε. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, κάτι που όπως και για εμάς τους Έλληνες, σημαίνει κίνηση, καθυστερήσεις στο δρόμο και χαμηλή σχετική ταχύτητα. Ούτε οι τεράστιοι ιταλικοί αυτοκινητόδρομοι δεν μπορούν να διαχειριστούν τόσα αυτοκίνητα. Ευκαιρία να ψάξουμε να βρούμε ξενοδοχείο (γιατί, αλίμονο, ούτε ξενοδοχείο είχαμε κλείσει). Πάντα όταν ταξιδεύουμε με το αυτοκίνητο, αποφεύγουμε τα ιστορικά κέντρα των πόλεων, ιδιαίτερα μάλιστα της Βενετίας. Οι λόγοι πολλοί: Είναι πολύ πιο ακριβή η διαμονή, δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα οπότε χρειάζεται να κουβαλάς τις βαλίτσες και τις αποσκευές σου σε στενά, σκαλιά, ανηφόρες κ.λπ., έχει πολύ κόσμο, τα κανάλια μυρίζουν, όλα είναι πολύ ακριβά, δεν υπάρχουν σούπερ μάρκετ. Η καλύτερη επιλογή είναι να μείνεις στη διπλανή πόλη του Μέστρε, μόλις 10-15 λεπτά με το λεωφορείο, όπου μπορείς να έχεις όλες τις ανέσεις σου σε πολύ φιλικότερες τιμές. Τα περισσότερα ξενοδοχεία προσφέρουν χώρους στάθμευσης με κάποια επιπλέον χρέωση, ενώ υπάρχουν και πολλά δημοτικά πάρκινγκ σε πολύ χαμηλές τιμές. Σε καμιά περίπτωση δεν προτείνω να πας από το Μέστρε στη Βενετία με το αυτοκίνητο. Το πάρκινγκ έξω από την πόλη είναι υπερβολικά ακριβό, ενώ συχνά δεν υπάρχουν θέσεις.

http://

@leticiamoustaki Βενετία δεν ήθελες; #venice #italy #venezia #travel #fyp #viral #wanderlust #explore #adventureawaits #travelgram #bucketlist #discovereurope #travelwithdogs ♬ Chopin Nocturne No. 2 Piano Mono – moshimo sound design

Η ίδια η Βενετία είναι μια μοναδική εμπειρία, βουτηγμένη στο ρομαντισμό και στην αίγλη του παρελθόντος. Περιβάλλεται πάντα από κάτι σαν ομίχλη (είναι μάλλον η υγρασία), ωστόσο τις ημέρες που πήγαμε είχε μια απόκοσμη απόχρωση εξαιτίας της σκόνης από τη Σαχάρα. Περίμεναν βροχές και οι Βενετσιάνοι ήταν έτοιμοι για μια ενδεχόμενη πλημμύρα. Είχαν φτιάξει ξύλινα υπερυψωμένα πατάρια στους κεντρικούς δρόμους και ιδιαίτερα γύρω από την πλατεία του Αγίου Μάρκου για να περπατάς εάν πλημμυρίσει, ενώ οι μικροπωλητές πουλούν αδιάβροχες γκέτες από πλαστικό που φοριούνται πάνω από τα παπούτσια και το παντελόνι. Είναι αστείο να βλέπεις τους τουρίστες να τις φοράνε, και ακόμη πιο αστείο να τους ακούς να περπατάνε.

Εκτός όμως από τις πλημμύρες μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσεις και τους γλάρους! Ναι, οι Βενετσιάνικοι γλάροι δεν έχουν καμιά σχέση με τους δικούς μας. Μπορούν να γίνουν αρκετά επιθετικοί όταν διεκδικούν φαγητό και όχι μόνο προς τα άλλα πουλιά. Μας διηγήθηκαν ιστορίες που επιτέθηκαν σε τουρίστες για να τους αρπάξουν αυτό που έτρωγαν, ή ακόμα και μια περίπτωση που άρπαξαν το κινητό κάποιου που μίλαγε στο τηλέφωνο. Γι’ αυτό και σε πολλούς κάδους σκουπιδιών υπάρχουν πινακίδες που αναγράφουν στα ιταλικά και στα αγγλικά: «Προσοχή στους γλάρους. Μην τρώτε στο δρόμο. Μην τους ταΐζετε. Μην τους πλησιάζετε». Οι ίδιοι περπατάνε βλοσυροί ανάμεσα στα περιστέρια, ενώ συχνά, αν υπάρχει φαγητό πεταμένο, τεντώνουν τις φτερούγες τους και κρώζουν προσπαθώντας να τα διώξουν (αν και τα περιστέρια δεν τους παίρνουν και πολύ στα σοβαρά).

Ετοιμάσου να αντιμετωπίσεις τα πλήθη ιδιαίτερα αν πας Σαββατοκύριακο ή επισκεφτείς τα πιο τουριστικά μέρη όπως είναι η Πλατεία του Αγίου Μάρκου, η Γέφυρα των Στεναγμών, το Μεγάλο Κανάλι και η Γέφυρα του Ριάλτο, το Παλάτι του Δόγη… Η πολυκοσμία μπορεί να είναι τόσο υπερβολική που σε κάποιες φάσεις δεν μπορείς να περπατήσεις. Δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι έχουν αγριέψει και στρέφονται κατά του υπερβολικού τουρισμού! Απόρροια αυτού είναι το «εισιτήριο» εισόδου των €5 που θα πληρώνει όποιος τουρίστας θέλει να επισκεφτεί Σαββατοκύριακο την πόλη από τις 25 Απριλίου 2024 και μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Το πρόγραμμα είναι προς το παρόν πιλοτικό, ενώ το πρόστιμο θα είναι κάπως τσουχτερό και μπορεί να αγγίζει τα €200. Δεν θα πληρώνουν τα παιδιά ως 14 ετών καθώς και αυτοί που μένουν σε ξενοδοχείο μέσα στην πόλη της Βενετίας, και αυτό γιατί θα πληρώνουν ούτως ή άλλως €1-€5 την ημέρα ανάλογα με την εποχή του χρόνου και την περιοχή που βρίσκεται.

Προσωπική μου προτίμηση και συμβουλή είναι να την περπατήσεις από άκρη σε άκρη και να αποφύγεις τις μετακινήσεις με τα βαπορέτα. Μπορεί να κερδίζεις χρόνο, χάνεις όμως σε θέαμα. Όλες οι νησίδες συνδέονται μεταξύ τους με μικρά γεφυράκια. Χρησιμοποίησε το gps του κινητού σου για να τα βρεις και θα μπορέσεις να περιηγηθείς ακόμα και σε μέρη που είναι άγνωστα στους πολλούς.

Η ιταλική πίτσα είναι η αγαπημένη μου! Και μπορεί να μην είναι τόσο νόστιμη όσο στη νότιο Ιταλία, όμως και στη Βενετία μπορείς να βρεις εξαιρετικές. Είμαι o κλασικός τύπος μαργαρίτα, εν αντιθέσει με τον Ελβετό σύζυγο που του αρέσει να πειραματίζεται αφήνοντάς με καμιά φορά νηστική. Γιατί πώς είναι δυνατόν κάποιος να τρώει πίτσα με μοτσαρέλα και ψάρι τόνο; Δηλαδή λυπήσου με, χειρότερο και από την πίτσα ανανά! Μην περιοριστείς όμως στην πίτσα. Η πόλη είναι γεμάτη με μικρά ταβερνάκια (οστερία osteria όπως τα λένε οι Ιταλοί) που θα βρεις πολλά θαλασσινά, μην ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε λιμνοθάλασσα. Δεν θα σου πω ότι είναι πολύ φτηνά, καλύτερα να ελέγξεις τις τιμές στον κατάλογο πριν καθήσεις. Αυτό που με δεν με έχει εντυπωσιάσει είναι τα γλυκά: κανόλι, σφολιατέλα, μπομπολόνι, πανφόρτε κ.ά. Όσες φορές και αν τα έχω δοκιμάσει δεν είναι νόστιμα, υποθέτω ότι δεν έχω βρει το μαγαζί που πουλάει τα καλύτερα. Έτσι τρώω αυτά που προορίζονται για τους τουρίστες, σαν να έχω πάει να φαω μπακλαβά στην Πλάκα. Οπότε δεν σου τα συνιστώ. Μπορείς όμως να φας τζελάτο, ιταλικό παγωτό, που απ’ όπου και αν έχω πάρει είναι φανταστικό. Μάλιστα δεν είναι ακριβό, κοστίζει €2,5 η μπάλα, περίπου δηλαδή όσο και στην Ελλάδα, ενώ όσο περισσότερες μπάλες παίρνεις τόσο καλύτερη τιμή πετυχαίνεις. (Ο Ελβετός σύζυγος επιτέλους μπόρεσε να χορτάσει παγωτό μόκα που δεν βρίσκει ποτέ εδώ).

Αν και μείναμε στη Βενετία όλο το Σαββατοκύριακο του Πάσχα των Καθολικών, δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα Ανάσταση. Η πόλη ήταν ασφυκτικά γεμάτη γιατί οι Ιταλοί συνηθίζουν να πηγαίνουν Βενετία για το γιορτινό αυτό τριήμερο, ωστόσο δεν νιώσαμε καμιά ιδιαίτερη κατάνυξη, ούτε υπήρχε κάποιος στολισμός. Μόνο αν έμπαινες μέσα στις εκκλησίες ένιωθες τη διαφορά. Ήταν στολισμένες εορταστικά, με λουλούδια και κόκκινο χαλί, ο Εσταυρωμένος βρισκόταν σε κεντρικό σημείο και όλα ήταν έτοιμα για την αναστάσιμη λειτουργία που θα ξεκινούσε στις 9:30 το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Γύρω στις 10:30 το βράδυ χτύπησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες και… αυτό. Τίποτε άλλο. Καμιά σχέση με το δικό μας το τζέρτζελο. Το πιο happy moment της βραδιάς ήταν το μεγάλο σοκολατένιο αβγό που μας άφησαν στο δωμάτιό μας στο ξενοδοχείο, καθώς επίσης και η κολόμπα (Colomba di Pasqua). Πρόκειται για ένα πασχαλιάτικο γλυκό (φαντάσου το σαν το τσουρέκι το δικό μας) πάρα πολύ φουσκωτό και σε σχήμα περιστεριού (πρέπει να έχεις μεγάλη φαντασία) που συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα. Έχει επικάλυψη από κάτι σαν καραμελωμένο γλάσσο, είναι διακοσμημένο με πέρλες ζάχαρης και ολόκληρα αμύγδαλα, ενώ η γεύση του θυμίζει πολύ έντονα πανετόνε. Νομίζω ότι το σοκολατένιο αβγό και η κολόμπα ήταν οι πιο εορταστικές στιγμές που έζησα.

Την επόμενη μέρα φύγαμε. Αν στενοχωρηθήκαμε; Καθόλου! Γιατί το ταξίδι μας μόλις άρχιζε… Επόμενος σταθμός: Κροατία.