Μαρία Φιλιππακοπούλου: «Η παρατήρηση του κόσμου γύρω μου μεταμορφώνεται σε ιδέες και γίνεται έργα»

Την θυμάμαι ψηλή, αέρινη και ντελικάτη, να μαγεύει τον φακό του κινηματογράφου με το ζεστό βλέμμα και τα φίνα χαρακτηριστικά της. Τότε η Μαρία Φιλιππακοπούλου ήταν ακόμα ηθοποιός και συμμετείχαμε στην ταινία «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» στην Κεφαλονιά. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει ήταν η εμμονή της (τολμώ να πω), με την εικόνα και τη φωτογραφία. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά και ψηφιακές κάμερες, η Μαρία, αποτύπωνε σε πανάκριβα φιλμ τα πάντα γύρω της. Ό,τι φωτογραφία έχω από αυτήν την ταινία την οφείλω σε αυτήν. Ήταν όμως τόσο ταλαντούχα και ατμοσφαιρική ηθοποιός που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα τα άφηνε όλα για να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Και όμως, η Μαρία Φιλιππακοπούλου είναι ένα πολυτάλαντο πλάσμα όλο εκπλήξεις.

Μαρία μου χαίρομαι πολύ που ξαναβρισκόμαστε μετά από τόσα χρόνια! Γνωριζόμαστε από πολύ παλιά όταν ακόμη ήμασταν και οι δυο ηθοποιοί. Πάντα είχα την απορία πώς αποφάσισες να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να γίνεις ζωγράφος.

Τελείωσα την σχολή του Εθνικού Θεάτρου, πήγα στο Λονδίνο για το μεταπτυχιακό μου στο Goldsmiths και επιστρέφοντας άρχισα να κάνω κάποιες δουλειές ως ηθοποιός, σε μια από αυτές γνωριστήκαμε κι εμείς! Σύντομα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να μείνω σε αυτή την δουλειά, ίσως είμαι πιο εσωστρεφής και θέλω να δουλεύω πιο μόνη μου από ότι απαιτεί το Θέατρο. Έτσι σιγά σιγά ασχολήθηκα πιο πολύ με το σχέδιο που μου άρεσε πάντα και μπήκα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Μετά έμεινα στην ζωγραφική. Όλα συνδέονται όμως. Όπως είχε πει ο δάσκαλος μου Τάσος Χριστάκης όταν είχα μπει στην ΑΣΚΤ μετά το Θέατρο, τώρα αλλάζει το μέσο αλλά το ζητούμενο παραμένει το ίδιο. Πάντα όμως αγαπώ το Θέατρο και θαυμάζω τους ηθοποιούς για τη δύναμή τους. (www.mariafilippakopoulou.com)

Σιντριβάνι στην Λεωφόρο Πατησίων

Συμμετέχεις στην ομαδική έκθεση «Precious Entities: Μια έκθεση αφιερωμένη στα ζώα» στην γκαλερί Artshot Sophia Gaitani. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτό. Πώς αποφασίσατε να την κάνετε και που αποσκοπείτε;

Η ιδέα ξεκίνησε μέσα από τις τακτικές συναντήσεις που κάναμε με την Κωνσταντίνα Καραχάλιου και τον Γιώργο Φερέτο κατά την διάρκεια της καραντίνας στο εργαστήριό μου στα Εξάρχεια. Γνωριζόμαστε από τα χρόνια που σπουδάζαμε στην ΑΣΚΤ (Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) και πάντα συζητούσαμε μεταξύ μας για την δουλειά μας και την πορεία μας. Έτσι τώρα, μέσα από τις συζητήσεις για την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα της ζωγραφικής μας, διαπιστώσαμε την κοινή θεματολογία που μας έχει απασχολήσει κατά καιρούς, τα ζώα. Και οι τρεις μας, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, είχαμε ασχοληθεί στην ζωγραφική μας με την πολύπλευρη διάσταση της ύπαρξης των ζώων. Έτσι θελήσαμε να κάνουμε μια έκθεση με αυτά τα έργα. Έγραψε κείμενο για την έκθεση η ιστορικός τέχνης Βασιλική Βαγενού και έτσι παρουσιάσαμε την έκθεση μας στην γκαλερί Artshot Sophia Gaitani στην περιοχή της Ακρόπολης. 

Καρακάξα στην αυλή

Από που αντλείς έμπνευση για το έργο σου; 

Η ιδέες για τα έργα μου έρχονται μέσα από στιγμιότυπα της ζωής μου μέσα στην πόλη, μέσα στην φύση. Αυτά τα παροδικά και σύντομα snapshots, η παρατήρηση του κόσμου γύρω μου,  μεταμορφώνονται σε ιδέες και γίνονται έργα, γίνονται προσωπικά, ιδιωτικά αστικά οι φυσικά τοπία. Η φωτογραφία πάντα με βοηθάει στην διαδικασία αυτή με τον μοναδικό τρόπο που έχει να αιχμαλωτίζει τον χρόνο και το χώρο. Οι φωτογραφίες που τραβάω είτε με το κινητό μου είτε με την κάμερά μου αποτελούν σημειώσεις, αναφορές που χρησιμοποιώ αργότερα όταν βρίσκομαι μπροστά στον άσπρο καμβά.  

Ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει περισσότερο; 

Πολλοί, πάντα γυρνάω σε αυτούς και ψάχνω απαντήσεις. Η Georgia O’Keeffe με τα τοπία του New Mexico, ο Milton Avery και ο  Nicolas de Staël με τα αφαιρετικά τοπία, ο Μιχάλης Οικονόμου με το ιδιαίτερο φως στα τοπία που ζωγραφίζει. Από σύγχρονους μου αρέσουν ο Matthew Wong ο οποίος πέθανε πρόσφατα πολύ νέος, ο David Hockney, o Luc Tuymans. Και βέβαια πρώτα από όλους ο Vincent Van Gogh που αγαπώ πάρα πολύ. 

Πώς θα περιέγραφες το έργο σου;

Είναι δύσκολο να περιγράψω το έργο μου, προτιμώ να μιλάει η εικόνα από μόνη της. Αν διάλεγα κάποιες λέξεις για την ζωγραφική μου αυτές θα ήταν αφαίρεση, νοητά τοπία, μακρός και ρέων χρόνος, ζωτικός χώρος, παύσεις. 

Κάτω Σαμικό

Σε αποσπά η καθημερινότητα; Τι είναι αυτό που σε βοηθά να συγκεντρωθείς και να ζωγραφίσεις; 

Η ζωγραφική θέλει χώρο και χρόνο και η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητα με όλα τα πρακτικά προβλήματα με αποσπά πολλές φορές περισσότερο από όσο θα ήθελα. Συγχρόνως όμως θέλω να πιστεύω ότι η επαφή με την καθημερινή ζωή μπορεί κάποιες φορές να αποτελεί ακόμα και έμπνευση. Κάποια στιγμή θυμάμαι περίμενα με τις ώρες σε μια ατελείωτη ουρά σε μια δημόσια υπηρεσία. Στην επιστροφή περπάτησα μέχρι το σπίτι μου στα Εξάρχεια μέσα από την Αριστοτέλους, την Τρίτης Σεπτεμβρίου, της Πατησίων. Οι φωτογραφίες που τράβηξα από το κέντρο της πόλης εκείνη την πιεστική ημέρα ήταν η αφετηρία για κάποιο επόμενο έργο.  

Δυσκολεύεσαι να αποχωριστείς τα έργα σου αφού τα πουλήσεις;

Όχι, αντιθέτως χαίρομαι να πηγαίνουν αλλού τα έργα μου γιατί έτσι αποκτούν ζωή από μόνα τους και εγώ ξεκινάω για τα επόμενα. Ίσως ένα ή δύο έργα θα δυσκολευόμουν να δώσω για καθαρά προσωπικούς λόγους, 

Είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα σήμερα; 

Ναι. Η οικονομική κρίση, η ελλιπής καλλιτεχνική παιδεία στην χώρα μας, η πολιτική διαχείριση που διαχρονικά δεν υποστηρίζει τους καλλιτέχνες και δεν δίνει κίνητρα στην αγορά της τέχνης  είναι βασικοί λόγοι. Παρόλα αυτά προχωράμε, όπως πάντα προχωράει η τέχνη μέσα από τις δυσκολίες.