Type to search

Slider Συνεντεύξεις Ψυχολογία & Ευεξία

Ειρήνη Αναγνωστοπούλου: «Ο χρόνος δεν πιάνεται, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τον ζήσει»

Share

Ηθοποιός, συγγραφέας, δραματουργός… με ότι και αν ασχολήθηκε η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου τα έχει καταφέρει εξαιρετικά. Δείγμα του πληθωρικού και πολύπλευρου ταλέντου της η παράσταση «Moment» που πραγματεύεται μια δύσκολη έννοια τόσο καθημερινά όσο και φιλοσοφικά, αυτήν του χρόνου. Απολαύστε την!

«Moment», είναι η νέα παράσταση που έχεις γράψει, σκηνοθετήσει και παίζεις. Τι πραγματεύεται;

Το ΜΟΜΕΝΤ είναι μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Alan Lightman «Τα όνειρα του Αϊνστάιν». Το θέμα της είναι ο Χρόνος και ουσιαστικά το πώς σε κάθε πιθανή εκδοχή του, βιώνεται από τον άνθρωπο στην καθημερινότητά του. Ο ήρωας του έργου αναζητά να αποκωδικοποιήσει την έννοια του χρόνου με όρους φυσικής. Και στην προσπάθειά του αυτή, ενώ το μυαλό του δουλεύει πυρετωδώς προς αυτή την κατεύθυνση, ο ίδιος βλέπει ασταμάτητα όνειρα. Τα όνειρα όμως του αποκαλύπτουν κάτι που είναι πέρα από την επιστημονική κατάκτηση, του αποκαλύπτουν τον βιωμένο χρόνο, αλήθειες για την ανθρώπινη ζωή. Και πιθανώς οτι ακόμα και αν «πιάσεις» τον χρόνο ως φαινόμενο με μια εξίσωση, η εξίσωση αυτή δε βγαίνει στη ζωή. Γιατί στ’ αλήθεια ο χρόνος δεν πιάνεται… το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να τον ζήσει. 

Ειρήνη Αναγνωστοπούλου, στο Moment.

Μίλησέ μου λίγο για τον δικό σου τον ρόλο. Ποιος είναι;

Στο έργο παίζω μια από τους υπαλλήλους ενός γραφείου ευρεσιτεχνιών. Ενός γραφείου όπου φιλόδοξοι εφευρέτες καταθέτουν τους νεωτερισμούς τους, αναζητώντας την πολυπόθητη «πατέντα». Σε αυτό το γραφείο εργάζεται και ο Άλμπερτ, ο φιλόδοξος και ονειροπόλος νεαρός επιστήμονας για τον οποίο σας μίλησα παραπάνω. Εγώ στο γραφείο είμαι η Παουλίνε. Μια γυναίκα χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, που απαντάει τα τηλέφωνα, απολαμβάνει ένα πικ νικ, ένα νόστιμο σαντουιτσάκι, είναι αυτό που λέμε «γήινη» και δεν αναρωτιέται πολλά για την υπερβατική φύση των πραγμάτων. Στα όνειρα του ήρωα, η Παουλίνε παίρνει τη μορφή της μητέρας του, μιας γυναίκας φροντιστικής, ίσως καταπιεστικής, αλλά κυρίως ταυτισμένης με το σωματικό βίωμα του χρόνου. Αν ο χρόνος της ζωής μας ήταν ένα μήλο, η Παουλίνε θα ήταν η πρώτη που θα το δάγκωνε! 

Ποια η δική σου σχέση με τον χρόνο; «Τι θα συνέβαινε αν ήξερες ότι ο χρόνος δεν τελειώνει ποτέ; Τι θα συνέβαινε αν μπορούσες να μείνεις για πάντα νέα;» όπως αναφέρεται και στο κείμενο;

Η σχέση μου με τον χρόνο είναι πιθανώς… αγχώδης. Βρίσκομαι σε πάλη μαζί του, και διαρκώς παραδέχομαι την ήττα μου απέναντί του. Αν μπορούσα να μείνω για πάντα νέα, στην αρχή θα χαιρόμουν πολύ, μετά ίσως να τρόμαζα. Είναι αυτό που λέμε «πρόσεξε τι εύχεσαι» Ο ρόλος μου στο έργο πάντως, όταν του δίνεται αυτή η ευκαιρία… κάνει μια πιο σοφή επιλογή. Από την άλλη, αν ήξερα ότι ο χρόνος δεν τελειώνει ποτέ, ίσως και να μην έκανα τίποτα. Ίσως να καθόμουν όλη μέρα κοιτάζοντας το ταβάνι. Η γνώση ότι τα πράγματα δεν είναι παντοτινά είναι στ΄ αλήθεια αυτό που με κινητοποιεί σε δράση και σε δημιουργία. 

Νομίζω ότι το συγκεκριμένο κείμενο και παράσταση, είναι και λίγο φιλοσοφικό. Μας βάζει να συλλογιστούμε για τον χρόνο, το πώς τον χρησιμοποιούμε, το αν τον εκτιμάμε ή όχι. Εσένα, σε είχε απασχολήσει πριν από αυτή την παράσταση;

Πάντα με απασχολούσε αυτό το ζήτημα. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα περισσότερο. Γι’ αυτό και διάβαζα αρκετά σχετικά, αναζητώντας έναν δημιουργικό καμβά, ώστε το θέμα να γίνει πιο συγκεκριμένο, να αποκτήσει την μορφή μιας ιστορίας. Μέχρι που βρέθηκε στα χέρια μου το βιβλίο του Lightman και ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. 

Τι είναι αυτό που θα ήθελες να πάρει μαζί του ο θεατής βγαίνοντας από το θέατρο μετά την παράσταση;

Ιδανικά, μια στιγμή. Μια στιγμή του έργου που τον άγγιξε. Καθώς το έργο περνάει από πολλά όνειρα, συνήθως ο καθένας ταυτίζεται με κάποιο από αυτά. Σε κάποιο βρίσκει κάτι από τον εαυτό του. Αν αυτό συμβεί, τότε και η δική μας προσπάθεια νοηματοδοτείται.

Πώς θα ήταν για σένα μια μέρα που την ξόδεψες καλά και αξιοποίησες τον χρόνο σου όπως ήθελες; Και αντίθετα, ποιες μέρες θεωρείς εντελώς χαμένες;

Οι μέρες μου, ακόμα και οι δύσκολες, αυτές που είναι γεμάτες από δουλειές, άγχη επαγγελματικά ή οικογενειακά, απογοητεύσεις, εξαντλητική προσπάθεια ή αναπάντητα ερωτηματικά, στο τέλος της ημέρας, όλες, είναι κομμάτι μιας διαδρομής. Και στ’ αλήθεια καμία μέρα δεν είναι χαμένη μέρα. Οι πιο απολαυστικές όμως είναι οι μέρες που έχουν έμπνευση δημιουργική ή ανέμελο παιχνίδι, γέλια και γαργαλητά με τον άντρα και το παιδί μου.

Ηθοποιός ή συγγραφέας; Πώς αποφάσισες να αρχίσεις να γράφεις για το θέατρο;

Χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ηθοποιό που γράφει. Δεν είμαι συγγραφέας γιατί δεν έχω την πειθαρχία και την αγάπη για μοναχική δημιουργία που απαιτεί αυτό το επάγγελμα και ούτε αυτή την αξίωση. Μου αρέσει η ομαδικότητα και η σωματικότητα της θεατρικής πρόβας και παράστασης. Και φυσικά η επαφή με το κοινό. Παρόλ’ αυτά μου αρέσει να γράφω. Η σχέση μου με τη γραφή είχε ξεκινήσει από το σχολείο- αν εξαιρέσεις την «έκθεση»- την οποία σιχαινόμουν καθώς έπρεπε να γράφω με μορφή δοκιμίου… Μου άρεσε όμως να λέω ιστορίες, και είχα ευκολία να φαντάζομαι. Θεατρικά ήρθε με κάποια φυσικότητα το 2013 με ένα μικρό απόσπασμα στην παράσταση «Λίγο ακόμα Σοκολάτα», και μετα προέκυψε ο «Picasso». Από κει και πέρα το ένα έφερε το άλλο, και για πρώτη φορά μου προτάθηκε να γράψω σε επαγγελματικό επίπεδο με το «Ένας Ελέφαντας στο Δωμάτιο» να είναι κατά τη γνώμη μου από τα πιο ολοκληρωμένα έργα που έχω γράψει. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα θεατρικής συγγραφής με τον Ανδρέα Φλουράκη –κάτι που πραγματικά με βοήθησε- και ακόμη επανέρχομαι γιατί έχει πολύ δρόμο μπροστά η κατάκτηση μιας στοιχειώδους συγγραφικής ωριμότητας και ετοιμότητας.

Who is who

Η Ειρήνη Αναγνωστοπούλου γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1977. Σπούδασε Θέατρο στη Σχολή Δραματικής Τέχνης Βεάκη και στη Royal Scottish Academy of Music and Drama, Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δραματοθεραπεία στο Ινστιτούτο Δραματοθεραπείας «Αιών» και Φλάουτο με το Σπύρο Παπικινό. Έχει συντονίσει Δραματοθεραπευτικές Ομάδες στο 18 Ανω– ΨΝΑ Δαφνί και ήταν υπεύθυνη συντονίστρια στο Θεατρικό Εργαστήρι των  Παιδικών Χωριών SOS Βάρης (2014-2018). Από το 2004 εργάζεται ως ηθοποιός (Θέατρο Ελέρ, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Θέατρο 104, Beton7, To Τρένο στο Ρουφ, Σφενδόνη, Επί Κολωνώ, Πολιτεία, Φεστιβάλ Εδιμβούργου κα). Από το 2012 ασχολείται ενεργά με τη συγγραφή. Είναι συγγραφέας των  θεατρικών έργων: Moment, (Θέατρο ΕΛΕΡ, 2024) Το Κήτος (Bios, 2021-2022), Ένας Ελέφαντας στο Δωμάτιο (Μουσική Βιβλιοθήκη Μέγαρο Μουσικής Αθηνών), Ο Θησαυρός των Χαμένων Ρο (ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων), Picasso Στο Μάτι του Ταύρου (Beton7), Λίγο ακόμα Σοκολάτα (Το τρένο στο Ρουφ.), ενώ έχει διασκευάσει θεατρικά: Το Τρένο των Νεφών της Ευγενίας Φακίνου και Τα Παιδιά που Βλέπουν τα Τρένα να Πετούν της Έντιθ Νέσμπιτ (Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ). Πριν τη σκηνοθεσία του ΜΟΜΕΝΤ (Θέατρο ΕΛΕΡ, 2024) είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια στις παραστάσεις:  Πολεμικά Αντικείμενα, Συγγραφική Performance  (OffOff Festival, Θέατρο Επι κολωνώ), Λίγο Ακόμα Σοκολάτα (Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ– συν-δημιουργία με την Χριστέλα Γκιζέλη), Με και Χωρίς (Θέατρο Ακαδήμεια, Millennium After Festival), Μπελμέμ (ΨΝΑ Δαφνί κ.α. Χώροι Ψυχικής Υγείας). Είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής εταιρείας ΕΑΝ.

Στοιχεία της παράστασης

ΜΟΜΕΝΤ της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου
Εμπνευσμένο από το βιβλίο του Alan Lightman «Τα Όνειρα του Αϊνστάιν».

Διασκευή– Σκηνοθεσία: Ειρήνη Αναγνωστοπούλου

Σύμβουλος Δραματουργίας: Γεωργία Αγγουριδάκη

Κίνηση: Πέπη Ζαχαροπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Δάφνη Αηδόνη

Μουσική: Theodore

Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Αγγουριδάκη

Βοηθός Σκηνογράφου: Κυριακή Φόρτη

Βοηθός Φωτισμών: Ιφιγένεια Γιαννιού

Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου

Επιμέλεια Φωτογράφισης: Χαρά Κονταξάκη

Μακιγιάζ: Έλενα Παπάζογλου

Σχεδιασμός Αφίσας: Αντώνης Κοντολέων

Trailer: Δημήτρης Καπνούλας

Δημόσιες Σχέσεις και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – WeWill

Παίζουν: Ηλίας Βογιατζηδάκης, Χριστέλα Γκιζέλη, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Γιάννης Πλιάκης, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου
Πού: Θέατρο ΕΛΕΡ, Φρυνίχου 10, Αθήνα, Τ.Κ: 10558, τηλ.: 211 7353928
Πότε: Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00 (έως 5 Απριλίου).
Extra παραστάσεις: Σάββατο 23/3 και 30/3
Εισιτήρια: 17€ (γενική είσοδος) και 12€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, ΑμεΑ).
Προπώληση: Ticketservices
Διάρκεια: 75΄

Tags

Μπορεί να σας αρέσουν

Αφήστε ένα Σχόλιο

Your email address will not be published. Required fields are marked *