Αν ο Ιησούς επέστρεφε σήμερα, θα Τον φερόμασταν καλύτερα;

Πρόσφατα μετακομίσαμε με τη σύζυγό μου στη Δράμα. Η Δράμα μάς καλούσε. Δεν είχαμε ξαναβρεθεί ποτέ εδώ, ίσως να είχα έρθει κάποτε παιδί με τη γιαγιά μου, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα. Έτσι, η άφιξή μας ήταν και άγνωστη και, ταυτόχρονα, παράξενα προορισμένη.
Αμέσως ερωτευτήκαμε την πόλη, τους ζεστούς και γενναιόδωρους ανθρώπους της και την εκπληκτική φύση που την περιβάλλει. Υπάρχει εδώ μια ήσυχη, ιερή ενέργεια που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή. Μας έχει εμπνεύσει βαθιά.Γράφω τραγούδια σε όλη μου τη ζωή. Έχοντας ζήσει σε διάφορες χώρες, έγραφα και τραγουδούσα κυρίως στα αγγλικά και στα γερμανικά. Όμως εδώ στη Δράμα, κάτι άλλαξε. Ένιωσα έντονα την ανάγκη να απευθυνθώ στους ανθρώπους στη δική τους γλώσσα. Έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου τραγούδι στα ελληνικά, κατάλληλο για το Πάσχα.
Το τραγούδι αυτό βασίζεται σε ένα ερώτημα που πάντα ζούσε μέσα μου:
Αν ο Ιησούς επέστρεφε σήμερα, θα Τον φερόμασταν καλύτερα; Ή θα Τον σταυρώναμε ξανά; Έχουμε αλλάξει πραγματικά;

Αλλά η αληθινή σπίθα πίσω από το τραγούδι ήταν κάτι πιο προσωπικό.
Η μητέρα μου έφυγε από τη ζωή πριν από έναν μήνα. Ήταν από την Ξάνθη, και ταξιδέψαμε εκεί για την κηδεία της. Μείναμε στο παλιό σπίτι της γιαγιάς μου, της Κατερίνας, η οποία είχε φύγει από τη ζωή το 1992. Παρόλο που έχουν περάσει δεκαετίες, η παρουσία της στο σπίτι ήταν ακόμα αισθητή. Ήταν σαν να μπαίναμε στη μνήμη, σε κάτι ιερό που μας περίμενε.

Το πρωί μετά την πρώτη μας νύχτα εκεί, δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα από την πεθερά μου. Είναι Γερμανίδα, ζει στην Αγγλία, δεν έχει επισκεφτεί ποτέ αυτό το σπίτι και δεν μιλάει ελληνικά. Κι όμως, μας περιέγραψε ένα όνειρο που είδε:
Ο Ιησούς της εμφανίστηκε, φορώντας κόκκινο και μπλε ιμάτιο. Της είπε να μας μεταφέρει ότι πρέπει να πάμε στην εκκλησία να προσευχηθούμε και να κοιτάξουμε τις εικόνες σε μια συγκεκριμένη γωνιά του σπιτιού της γιαγιάς μου.

Δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζει αυτή τη γωνιά. Ούτε η σύζυγός μου την ήξερε. Όμως εγώ τη θυμόμουν. Πήγαμε να δούμε, και πράγματι, εκεί βρισκόταν. Μια μικρή, ήσυχη γωνιά με εικόνες, όλες τακτοποιημένες όμορφα. Και ανάμεσά τους, ξεχώριζε μία: η κύρια εικόνα ήταν της Αγίας Αικατερίνης με κόκκινο και μπλε ιμάτιο. Το ίδιο όνομα με τη γιαγιά μου που είχε πεθάνει. Η σύνδεση μάς συγκλόνισε.

Ο Ιησούς είχε πει επίσης ότι έπρεπε να πάμε σε εκκλησία και να ακούσουμε μουσική, και ότι εγώ, ο Χρήστος, θα έκανα κάτι με αυτήν.
Εκείνη την περίοδο δεν βρήκαμε κάποια εκκλησία με μουσική. Όμως μερικές εβδομάδες αργότερα, κατά τη διάρκεια του σαρανταημέρου μνημόσυνου της μητέρας μου, παρευρεθήκαμε σε μια λειτουργία. Οι ιερείς έψαλλαν για ώρες. Οι φωνές τους, αρχαίες και γεμάτες δέος, άγγιξαν κάτι βαθιά μέσα μου.

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το μήνυμα.
Έτσι γεννήθηκε το Κύριε Ελέησον.
Δεν πιστεύω ότι γράφω εγώ τα τραγούδια.
Πιστεύω ότι υπάρχουν ήδη, γραμμένα από τον Θεό. Εγώ απλώς τα μαζεύω, σαν ώριμους καρπούς από ένα δέντρο.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε απλώς τα δοχεία που τα φέρνουμε στον κόσμο.

Καλή Ανάσταση.
Εύχομαι να αναστηθεί κάτι ιερό και μέσα σε εσάς.

Μπορείτε να ακούσετε το τραγούδι εδώ: