Ο πατέρας μου βρήκε νέα σύντροφο 2 μήνες μετά το θάνατο της μαμάς μου

Δύο μόλις μήνες μετά το θάνατο της μητέρας της, ο πατέρας της της γνώρισε τη νέα του σύντροφο. Πώς μπορεί να αποδεχτεί αυτήν την καινούρια σχέση ενώ ο πόνος από την απώλεια της μητέρας της είναι ακόμα τόσο έντονος; Η Ευτυχία συμβουλεύει…

Αγαπητή Ευτυχία,

έχασα την μητέρα μου σε ηλικία 72 ετών πριν από μερικούς μήνες από καρκίνο. Ο θάνατός της μου κόστισε πολύ και δεν τον έχω ξεπεράσει ακόμα. Ο πατέρας μου, που είναι 76 χρονών, της στάθηκε πολύ. Είναι ψυχίατρος / ψυχολόγος και λατρεύει τη δουλειά του, δεν θέλει να βγει στη σύνταξη. Δύο μόλις μήνες μετά το θάνατό της μας γνώρισε την καινούρια του σύντροφο, την «Μαρία» ηλικίας γύρω στα 60. Δεν έχω κάτι με την Μαρία, ειλικρινά. Είναι πολύ συμπαθητική κυρία ωστόσο δεν είμαι ακόμα σε θέση να δεχτώ κάποια άλλη στη θέση της μητέρας μου. 

Τώρα συζητάμε να πάμε διακοπές τον Αύγουστο στο εξοχικό μας κοντά στη θάλασσα. Κάθε χρόνο πηγαίναμε ο άντρας και τα παιδιά μου και οι γονείς μου. Νόμιζα ή μάλλον ήλπιζα ότι φέτος θα πηγαίναμε μόνο με τον μπαμπά μου, αφού η μητέρα μου πέθανε. Ωστόσο ο μπαμπάς μου μας ανακοίνωσε -παρουσία της Μαρίας-, ότι θα έρθει και η ίδια. Ένιωσα κεραμίδα να με χτυπάει κατακούτελα. Ξαφνιάστηκα και στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να πω τίποτα. 

Δεν είμαι σε θέση αυτή τη στιγμή να πάω στο σπίτι των διακοπών μας χωρίς τη μητέρα μου και με τη Μαρία. Είμαι παράλογη; Νιώθω ότι θα δω τη μαμά μου στο σαλόνι ή στη βεράντα, ότι θα ακούσω τη φωνή της, ότι θα την βρω στην αγαπημένη της πολυθρόνα να μας περιμένει το βράδυ. Τώρα όχι μόνο θα έχω να παλεύω με το φάντασμά της, αλλά θα πρέπει στις ίδιες θέσεις και στο ίδιο κρεβάτι να βλέπω τη Μαρία. 

Κατανοώ ότι εξαιτίας της δουλειάς του ο πατέρας μου εκλογικεύει τα πάντα. Όμως το θεωρώ παράλογο από μέρους του να περιμένει και από εμάς να κάνουμε το ίδιο. Βρίσκομαι ακόμα σε στάδιο πένθους, προσπαθώ να κάνω τη γενναία για χάρη των παιδιών μου που στενοχωριούνται για τη γιαγιά τους, δεν μπορώ να ανεχτώ μια άλλη γυναίκα τόσο σύντομα δίπλα στον πατέρα μου. Όλο αυτό έχει γίνει τόσο γρήγορα και το θεωρώ μεγάλη ασέβεια για τη μητέρα μου. Θεωρώ προτιμότερο να μην πάω καθόλου φέτος εκεί. 

Φοβάμαι όμως ότι αν του το πω θα παρεξηγηθεί και θα θεωρήσει ότι τον εκβιάζω. Έχω δίκιο; Τι πιστεύεις εσύ;
Ευχαριστώ
«Ευαγγελία»

Αγαπητή Ευαγγελία,

καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο σου. Είναι σαφέστατο από το γράμμα σου ότι ο πατέρας σου και εσύ δεν πενθείτε με τον ίδιο τρόπο. Ενώ εσύ μόλις έχασες τη μητέρα σου και θέλεις να μοιραστείς τον πόνο σου μαζί του, η παρουσία αυτής της καινούριας γυναίκας στη ζωή του σε κάνει να μην νιώθεις άνετα. Αυτός πάλι έχοντας χάσει τη σύντροφο της ζωής του νιώθει μόνος και ξεκρέμαστος ενώ γνωρίζει ότι στα 76 του δεν του απομένουν και πολλά χρόνια ζωής.Θα πρέπει να παραδεχτώ ότι έχεις δίκιο. Βιάστηκε να σου γνωρίσει τη νέα του σύντροφο. Θα έπρεπε να περιμένει λίγους μήνες ακόμη.

Πιστεύω ότι θα πρέπει να επιδιώξεις να τον βρεις μόνο του και να έχεις μια ειλικρινή συζήτηση μαζί του. Πες του ότι τον αγαπάς και ότι θέλεις να είναι ευτυχισμένος. Αν η Μαρία του αρέσει εσύ δεν έχεις πρόβλημα με αυτό. Εξήγησέ του ωστόσο: «Όσο πολύ και αν θέλω την ευτυχία σου είναι πολύ νωρίς για μένα να δω μια άλλη γυναίκα στη θέση της μαμάς, ιδιαίτερα μάλιστα στο εξοχικό μας που πηγαίναμε όλοι μαζί. Μου είναι πολύ οδυνηρό γιατί εγώ δεν έχω ξεπεράσει ακόμα το θάνατό της. Γι’ αυτό δεν θα ήθελα να περάσω τις διακοπές μου μαζί σας στο εξοχικό, συναισθηματικά δεν είμαι σε θέση να το αντέξω». 

Προσωπικά δε νομίζω ότι η σχέση του πατέρα σου με τη Μαρία ακυρώνει την αγάπη του για τη μητέρα σου. Ναι, μπορεί όλα να συνέβησαν πολύ γρήγορα ωστόσο είναι ένας άνθρωπος στη Δύση της ζωής του που νιώθει ότι η μοναξιά τον τυλίγει και προσπαθεί να αρπαχτεί από τη ζωή όσο μπορεί περισσότερο. 

Ίσως θα σου έκανε καλό να απευθυνθείς σε κάποιον σύμβουλο ψυχικής υγείας προκειμένου να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις το θάνατο της μητέρας σου και να αποδεχτείς τη νέα πραγματικότητα της ζωής του πατέρα σου. Και σκέψου και το εξής, η Μαρία στέκεται δίπλα στον πατέρα σου σε μια δύσκολη στιγμή και της δικής του ζωής προσφέροντάς του σημαντική ψυχολογική και όχι μόνο στήριξη.