Ο ανεκπλήρωτος μου έρωτας μόλις μου αποκάλυψε ότι με είχε αγαπήσει. Αλλά τώρα είμαι παντρεμένη

Υπήρξε ο πρώτος της έρωτας που δυστυχώς έμεινε ανεκπλήρωτος. Τώρα, που αυτός της εκμυστηρεύτηκε ότι υπήρξε ερωτευμένος μαζί της, είναι παντρεμένοι με άλλους. Πώς να το αντιμετωπίσουν; Η Ευτυχία συμβουλεύει…

Αγαπητή Ευτυχία,

όταν ήμουν μικρότερη ήμουν ερωτευμένη με τον καλύτερό μου φίλο, τον «Μιχάλη». Η «φιλία» μας κράτησε περίπου 8-9 χρόνια. Τώρα είμαστε και οι δύο στα 30+, έχουμε παντρευτεί (με άλλους) και έχουμε παιδιά. Μπορώ να πω ότι (εγώ τουλάχιστον), είμαι πολύ ευτυχισμένη και νιώθω πλήρης με την οικογένειά μου. 

Με τον Μιχάλη είχαμε χαθεί, 

επειδή η ζωή μας εξελίχθηκε διαφορετικά, αν και πότε-πότε τον σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν τι να κάνει. Εδώ και λίγο καιρό ωστόσο με βρήκε μέσω Facebook και μου έκανε αίτημα φιλίας. Φυσικά το δέχτηκα και αρχίσαμε να επικοινωνούμε πιο τακτικά. Σε ένα από τα τελευταία μηνήματά του, μου εξομολογήθηκε ότι προσπάθησε να με βγάλει από τη ζωή του γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί μου και έβλεπε ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ήμασταν μαζί. 

Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα!

Άφησε όλα αυτά τα χρόνια να πάνε χαμένα χωρίς να μου πει ποτέ μια λέξη. Μπορεί να υπήρξε ο μεγαλύτερός μου έρωτας, όμως αυτή τη στιγμή δε νιώθω κάτι γι’ αυτόν. Είμαι όμως πολύ θυμωμένη μαζί του που μου το είπε τώρα. Μου έρχονται στο μυαλό όλες οι στιγμές απελπισίας εξαιτίας της αδιάφορης συμπεριφοράς του, όταν εγώ ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του. Θυμάμαι το πόσο τον ήθελα, ενώ αυτός με αντιμετώπιζε σαν μια απλή φίλη του.

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, 

αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσω αυτά τα συναισθήματα θυμού και πικρίας που με κατακλύζουν. Δεν έχω απαντήσει ακόμα και αναρωτιέμαι αν πρέπει να το κάνω, αν χρειάζεται να γράψω: «Μάντεψε! Και εγώ το ίδιο. Ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί σου για χρόνια». Παρόλο τον θυμό μου, δεν είμαι σίγουρη ότι έχει νόημα να τον βάλω στο ίδιο τρυπάκι που με έχει βάλει και αυτός: Να νιώσει και αυτός ότι πήγαν τόσα χρόνια από τη ζωή μας χαμένα, επειδή δεν βρήκε ποτέ την τόλμη να μου πει κάτι και τώρα πια είναι πολύ αργά.

Τι να κάνω;

Φοβάμαι ότι εάν είμαι ειλικρινής και του πω την αλήθεια για τα αισθήματά μου, ίσως θα έρθουμε πολύ πιο κοντά με έναν τρόπο που φοβάμαι ότι δεν θέλω, ούτε είναι σωστός για τον άντρα μου. Εάν πάλι δεν αναφέρω τίποτα, δεν θα μάθει ποτέ το πόσο τον αγάπησα και πόσο προδομένη ένιωσα. Σε παρακαλώ, είναι ανάγκη, απάντησέ μου το συντομότερο.
«Φαίη»

Αγαπητή Φαίη,

μέχρι ένα σημείο καταλαβαίνω τον θυμό σου. Ωστόσο έχετε και οι δυο ίσο μερίδιο ευθύνης, αφού και εσύ θα μπορούσες να του μιλήσεις για το πώς ένιωθες. Οπότε ποιο είναι το νόημα στο να σκαλίζεις αυτήν την ιστορία τόσα χρόνια μετά; Αφού δεν το έκανες τότε, γιατί να του φανερώσεις τώρα τι ρόλο έπαιζε στη ζωή σου; Γιατί να διακινδυνεύσεις την οικογενειακή σου γαλήνη;

Πιστεύω ότι είναι καλύτερο και για τους δυο σας να επικεντρωθείτε στην τωρινή σας ζωή και να αφήσετε το παρελθόν εκεί που ανήκει, πίσω σας. Είστε και οι δύο παντρεμένοι, έχετε οικογένεια και παιδιά, και από ότι λες (εσύ τουλάχιστον) είσαι ευτυχισμένη και δεν τρέφεις πια συναισθήματα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Το να μπείτε σε συζητήσεις για χαμένα χρόνια, πιθανή σχέση, ενδεχόμενη ευτυχία θα δηλητηριάσει την τωρινή σας σχέση, θα σας γεμίσει ενοχές, αμφιβολίες και στρες. 

Καλύτερα να αντιμετωπίσεις τον θυμό σου μιλώντας γι’ αυτόν σε μια έμπιστη φίλη ή συγγενή, είτε με έναν ψυχοθεραπευτή. 

Εγώ στη θέση σου δεν θα ανέφερα τίποτα στο μήνυμά μου. Θα του έγραφα ότι το παρελθόν είναι πολύ μακρινό, θα του ευχόμουν τα καλύτερα και θα του έστελνα ευχές για την οικογένειά του.