Type to search

Αγαπητή Ευτυχία

Δεν επιτρέπουν στο εγγονάκι μου να με φωνάζει «γιαγιά»

Share

Τι κάνεις όταν η θετή σου κόρη περιμένει το πρώτο της παιδί αλλά η πεθερά της θεωρεί ότι δεν είσαι κανονική γιαγιά και δεν θα πρέπει να σε αποκαλεί έτσι; Η Ευτυχία συμβουλεύει… 

Μια γιαγιά αλλιώτικη από τις άλλες

Αγαπητή Ευτυχία,
είμαι η δεύτερη σύζυγος του άντρα μου, η πρώτη πέθανε από καρκίνο όταν τα παιδιά τους ήταν σε μικρή ηλικία (10 ετών η κόρη και 13 ο γιος τους). Εγώ τα γνώρισα 2 χρόνια αργότερα και παντρευτήκαμε (και με τη δική τους συγκατάθεση) ένα χρόνο αργότερα. Δυστυχώς δεν αποκτήσαμε μαζί άλλα παιδιά, ήμουν ήδη αρκετά μεγάλη και δεν θέλαμε να κάνουμε εξωσωματική. Έτσι για μένα αυτά τα παιδιά που τα μεγάλωσα από εφήβους, τα βοήθησα να τελειώσουν το σχολείο και να σπουδάσουν τα θεωρώ και τα αγαπώ σαν παιδιά μου.
Σήμερα η κόρη «μου» είναι 25 χρονών, παντρεμένη και περιμένει το πρώτο της παιδάκι σε λιγότερο από μήνα. Πριν λίγες εβδομάδες φάγαμε όλες οι οικογένειες μαζί και τα πεθερικά της. Ενώ λοιπόν συζητούσα με την «συμπεθέρα» και της έλεγα πόσο ενθουσιασμένη είμαι που θα γίνω γιαγιά για δεύτερη φορά (έχω ήδη ένα εγγόνι από τον «γιο» μου»), αυτή με κοίταξε κάπως υποτιμητικά ή έτσι μου φάνηκε και μου είπε ότι το μωρό θα έχει μόνο μία γιαγιά, την ίδια, αφού η μητέρα της «κόρης» μου πέθανε όταν ήταν μικρή και ότι εμένα θα πρέπει να με αποκαλεί «θεία».
«Η δεύτερη σύζυγος δεν είναι ίδια με την πρώτη ούτε η αληθινή μητέρα ίδια με τη θετή» είπε χαρακτηριστικά.
Όλοι χαμήλωσαν τη φωνή τους και γύρισαν προς το μέρος μας. Κοίταξα την «κόρη» μου που απέφυγε το βλέμμα μου και όλοι σώπησαν. Ένιωσα τα δάκρια να ανεβαίνουν στα μάτια μου και ζήτησα να με συγχωρήσουν αλλά έπρεπε να πάω στην τουαλέτα. Με ακολούθησε τρέχοντας η γυναίκα του γιου μου για να μου συμπαρασταθεί. Ο άντρας μου εξοργίστηκε, ο γιος μου το ίδιο. Λίγο πριν φύγουμε η «συμπεθέρα» μουρμούρισε κάτι σαν συγγνώμη και πρόβαλε τη δικαιολογία ότι το παιδί θα πρέπει να ξέρει από μωρό ότι εγώ δεν είμαι κανονική γιαγιά του για να μην πληγωθεί αργότερα. Δεν μπορώ να πω ότι με ανακούφισε ιδιαίτερα.
Τις επόμενες μέρες ο άντρας μου και εγώ κάναμε αρκετές προσπάθειες να επικοινωνήσουμε με την «κόρη» μας -την πήραμε τηλέφωνο, της στείλαμε μηνύματα στο κινητό, ακόμα και μέιλ- που όμως έπεσαν όλες στο κενό. Ούτε μας απάντησε ούτε επικοινώνησε μαζί μας. Εγώ ειλικρινά την αγαπώ πραγματικά και προσπαθώ να την καταλάβω και να την δικαιολογήσω παρόλο που ο πατέρας της και ο αδερφός της είναι έξαλλοι, ειδικά ο αδερφός της την χαρακτηρίζει συνέχεια δειλή, αχάριστη και φοβιτσιάρα.
Δεν θέλω να σκέφτομαι άσχημα για την κόρη μου. Ίσως να έχει παρασυρθεί από τα πεθερικά της. Οι συμπέθεροι είναι άνθρωποι απλοί, δεν είναι μορφωμένοι, μένουν σε ένα χωριό με πολύ αυστηρά έθιμα και έχουν παλαιομοδίτικες απόψεις. Δεν θα ήθελα να τσακωθούμε μαζί τους, ούτε να αποχωριστούμε την κόρη μας επειδή δεν επιθυμούν να με αποκαλεί το εγγονάκι μας «γιαγιά» και θα πρέπει να μάθει από μωρό ότι έχει μια κανονική γιαγιά και μία «σχεδόν γιαγιά». Αισθάνομαι υπεύθυνη για την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί. Πώς μπορούμε να το ξεπεράσουμε αυτό ως οικογένεια και να συνεχίσουμε ενωμένοι και αγαπημένοι;
Ευχαριστώ
«Παυλίνα»

Η απάντηση της Ευτυχίας

Αγαπητή Παυλίνα,
είναι από τα πιο σκληρά και αγενή πράγματα που έχω ακούσει. Είναι πραγματικά λυπηρή η αχαριστία και έλλειψη καλοσύνης που χαρακτηρίζει την «συμπεθέρα» σου αλλά και η στάση της κόρης που προτίμησε να παραμείνει αυστηρά ουδέτερη. Λυπάμαι πάρα πολύ για τη στάση και των δυο τους, φαντάζομαι πόσο απογοητευμένη πρέπει να νιώθεις. Τουλάχιστον έχεις την αγάπη και την στήριξη του άντρα σου και του γιού σου.
Δεν πρέπει να αισθάνεσαι υπεύθυνη για την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, ούτε για τις εντάσεις και τους καβγάδες. Εσύ δεν φταις σε τίποτα! Ούτε πρόσβαλες κάποιον, ούτε υπήρξες αγενής, ούτε ξεπέρασες τα όρια. Αυτά τα έκαναν άλλοι.
Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάποια συμβουλή για το τι να κάνεις από δω και πέρα αλλά νομίζω ότι οι επόμενες κινήσεις ανήκουν στην κόρη σου. Εσείς κάνατε ότι μπορούσατε, αυτή αποφάσισε να μην σας απαντήσει. Στη θέση σου θα της έστελνα ένα ακόμη μήνυμα ή μέιλ όπου να της έλεγα ότι την αγαπάω, τη νιώθω σαν πραγματικό μου παιδί και ότι θα είμαι πάντα δίπλα της για να μιλήσουμε όποτε νιώσει έτοιμη. Απέφυγε να συζητήσεις μαζί της τα συναισθήματά σου για το ότι δεν θέλουν να αποκαλείσαι «γιαγιά» και ζήτησε την συναισθηματική και πρακτική υποστήριξη του άντρα σου και του γιού σου ώστε να μην υποχωρήσετε στις πραγματικά εξοργιστικές αξιώσεις της συμπεθέρας σου. 

Tags

Μπορεί να σας αρέσουν

Αφήστε ένα Σχόλιο

Your email address will not be published. Required fields are marked *