Type to search

Σχετικά με εμένα…

Πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Λάτρευα τον κινηματογράφο και το θέατρο, με γοήτευε η ψυχολογία, έβρισκα συναρπαστική τη γιόγκα και την ανατολίτικη φιλοσοφία, ήθελα να ταξιδεύω πολύ να μην στέκομαι πουθενά, να συναντώ πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, να μαθαίνω νέα πράγματα και να μεταδίδω τις γνώσεις μου. Στην αρχή κινήθηκα εκ του ασφαλούς, τελείωσα το ΦΠΨ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών επιλέγοντας τον τομέα της Ψυχολογίας ενώ παράλληλα τελείωσα τη Δραματική Σχολή Βεάκη.

Τα χρόνια που δούλευα ως ηθοποιός θα μου μείνουν αξέχαστα και όχι μόνο επειδή ήταν γεμάτα πολλές ευχάριστες στιγμές. Είναι δύσκολο να είσαι ηθοποιός. Έχει αγωνία, έχει τρέξιμο, έχει άγχος, έχει πολύ δουλειά που ελάχιστοι την εκτιμούν αλλά κυρίως γιατί βλέπεις τον εαυτό σου συνέχεια μέσα από τα μάτια των άλλων. Αν δεν ξέρεις μαθηματικά δεν μπορείς να εκφέρεις άποψη για τη λύση ενός προβλήματος. Αν δεν γνωρίζεις αρχαία Ελληνικά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το αν μια μετάφραση είναι σωστή. Όμως για έναν ηθοποιό, για μια παράσταση, για μια ταινία όλοι έχουν άποψη, και αυτοί που ξέρουν και αυτοί που δεν ξέρουν. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της τέχνης. Να απευθυνθείς, να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις με τον θεατή. Να του θέσεις προβληματισμούς και να τον κάνεις να σκεφτεί πάνω στη ζωή του, στις σχέσεις του, στη σεξουαλικότητά του. Και σαν καλλιτέχνης είσαι πάντα εκτεθειμένος στην κριτική. Μπορεί για τον ίδιο ρόλο κάποιοι να σου γράψουν ύμνους και άλλοι να σε δυσφημήσουν, κάποιοι να σε λατρέψουν και άλλοι να σε μισήσουν. Και χρειάζεσαι μεγάλα ψυχικά αποθέματα για να βγεις αλώβητος από αυτό. Γι’ αυτό βλέπεις κάποιους καλλιτέχνες να έχουν καβαλήσει το καλάμι, κατά τη λαϊκή έκφραση. Είναι η άμυνα του αδύναμου εσωτερικού τους κόσμου να διαχειριστεί την απόρριψη. Έτσι χτίζουν ένα ισχυρό Υπερεγώ, μια περσόνα Εγώ Είμαι Σπουδαίος Και το Ξέρω Και Δεν Έχω Ανάγκη τη Γνώμη σας, για να κρύψουν έναν ευάλωτο και εύθραυστο ψυχικό κόσμο.

Υπάρχουν και οι υπερβολικά ευαίσθητοι και ανασφαλείς που ο φόβος της απόρριψης τούς κάνει ακόμα πιο ευαίσθητους και ανασφαλείς. Αυτοί κάνουν συνήθως δύσκολη τη ζωή των συνεργατών τους αφού επιζητούν συνεχώς την επιβεβαίωση και την επιβράβευση. Είναι πολύ γλυκά πλάσματα οι ηθοποιού, ειδικά όταν λάβεις υπόψη σου τι περνάνε. Μου άρεσε πολύ η υποκριτική. Μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω πολλές παράλληλες ζωές, να ερευνήσω νέα μονοπάτια και να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που ούτε καν το ονειρευόμουν. Σινεμά, θέατρο, τηλεόραση. Έζησα το χολιγουντιανό παραμύθι στα γυρίσματα της ταινίας «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι», την κούραση των γυρισμάτων σε καθημερινές σειρές, τη μοναδική ενέργεια της σκηνής, την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεις με το ζωντανό κοινό.

Σιγά σιγά όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ή εγώ άρχισα να αλλάζω. Έγινα πιο εσωστρεφής, επιζητούσα περισσότερο μια πιο ουσιαστική μοναξιά, αφέθηκα στη γραφή. Συνεργάστηκα με το περιοδικό Αρμονία για περισσότερο από 10 χρόνια, στην αρχή σαν απλή συντάκτρια και στη συνέχεια ως επιμελήτρια ύλης και beauty editor. Το Αρμονία για μένα δεν ήταν απλώς μια επαγγελματική σχέση. Μιλούσε για όλα αυτά που και εγώ πρέσβευα και πρεσβεύω ως άνθρωπος: πώς να μπορέσουμε να έχουμε μια υγιή ψυχή σε ένα υγιές σώμα, πώς να βρούμε όλα αυτά που μας κάνουν χαρούμενους και ευτυχισμένους, πώς να αναγνωρίσουμε τα σημαντικά μέσα στο συνεχή βομβαρδισμό των ασήμαντων. Και κάπου εκεί μπήκε στη ζωή μου η γιόγκα, όχι δηλαδή ότι είχε φύγει και ποτέ αφού έκανα από πολύ μικρή ηλικία. Απλώς αποφάσισα να εμβαθύνω στην τεχνική και στη φιλοσοφία της. Και έγινα δασκάλα γιόγκα. Ναι, δεν είμαι η κλασική γιόγκι με το μακρύ λεπτό σώμα και την απίστευτη ευλυγισία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό γιόγκα. Η γιόγκα απευθύνεται σε όλους, σε μαθαίνει να ζεις καλύτερα με τον εαυτό σου, να αγαπάς το σώμα σου, να το σέβεσαι ώστε να μπορέσεις να αγαπήσεις και να σεβαστείς και τον συνάνθρωπό σου. Σε μαθαίνει να ζεις στο παρόν, να εκτιμάς την κάθε στιγμή, την κάθε ανάσα και να της δίνεις τη βαρύτητα που πρέπει γιατί δεν θα ξαναρθεί, και αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο μάθημα για όλους μας σήμερα όπου παρασυρμένοι από μια καθημερινότητα που μας τσακίζει ζούμε περισσότερο μέσα στο κεφάλι και στις σκέψεις μας παρά στο τώρα.

Και μετά όταν έκλεισε το περιοδικό κάτι μέσα μου άρχισε να αλλάζει. Ήθελα μια πιο ειλικρινή, μια πιο προσωπική επικοινωνία, λέγοντας και πράγματα που δεν είναι απαραίτητα political correct, είναι όμως προσωπικά και αδιαμφισβήτητα. Κάπως έτσι προέκυψε το let-it-be, κάτι ανάμεσα σε μπλογκ και σάιτ για να καταγράφω και να μοιράζομαι όλα τα μικρά ή και τα μεγάλα που με απασχολούν. Αυτά που είδα ότι μου κάνουν καλό, ότι μου πάνε, ότι με κάνουν να χαμογελώ και που πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν και εσένα να νιώσεις καλύτερα.